Category: କବିତା

ଅମିତା ମହାନ୍ତି ମାୟା ମୋହରେଥରେ ଥରେ ବସନ୍ତମଳୟ ବହେ…ଫଗୁଣ ରଙ୍ଗ ବୋଳେଆଲୁଅର ହସ ଦେଖିଅନ୍ଧାର ବାଟ ଜଗିଥାଏଖରାଛାଇ ମିଶା ଅଗଣାରେଖେଳେ ଲୁଚକାଳି ବିନାସଂକୋଚରେ । କେଉଁଠି କେମିତିମୋହଟିଏ କଅଁଳି ଆସେ,କାହାର ବିଶ୍ଵାସର ଆଶ୍ୱସ୍ତିଟିଏସଂସାରକୁ ଘେରି

ପ୍ରଦୀପ କୁମାର ପଣ୍ଡା ଶବ୍ଦ ଶୁଣିବାର ଦକ୍ଷତା ଆମର ଆଉ ନାହିଁଆମେ ଖାଲି ଶୁଣୁ ଅର୍ଥ, ଯାହା ଶବ୍ଦଙ୍କର ନୁହେଁ । ଶବ୍ଦ ଥିଲା ତାହାଯାହା ଗଛ କହୁଥିଲା ଗଛ କଟାଳୀକୁଉଞ୍ଚେଇଲାବେଳେ କୁରାଢି,ଶବ୍ଦ ଥିଲା

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ହେ ପୃଥିବୀ,ତୁମେ କାଳେ ସର୍ବଂସହା ଧରିତ୍ରୀ,ତୃମେ ସୃଷ୍ଟି, ତୁମେ ଜନନୀତୁମରି କାରଣ ଏଇ ସମଗ୍ର ସୃଜନୀ । ନାରୀ ବି ତ ସବୁ କିଛି ସହିଯାଏ,ପଣତରେ ଲୁହ ପୋଛି ଦୁଃଖ ସବୁ

ମନୋଜ ମିଶ୍ର ସବୁ ତାରାମାନେକାଳେ ଦିନେପ୍ରେମିକା ଥିଲେ,ଖୁବ ପ୍ରେମ କରୁଥିଲେ.. ସେମାନେ କବିତା ଲେଖିଲେରଡ଼ ନିଆଁରେ ଜଳିଲେଖୁବ ଜାଳିଲେଆଉ..ସୁନା ପରି ଦାଉଦାଉ ଝଟକିଲେ… ହଠାତ ଦିନେଖବର ଉଡିଲା..ଆକାଶ ଶାଖାରେସେମାନେମାଳମାଳ ହେଇ ଟାଙ୍ଗି ହେଇଗଲେ.. ସମସ୍ତଙ୍କ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ବୈଶାଖର ଧୁଉ ଧୁଉ ଦିପହରେସବୁ କିଛି ଜଳୁଛି ଯେମିତି,ଜନପଦ, ନଗରର ରାଜରାସ୍ତା,ବୃକ୍ଷର ପ୍ରତିଟି କୀଶଳୟସବୁ କିଛି ଜଳିଯାଏ ଏଠି ।ଜଳିଯାଏ ପଥିକର ପାଦ,ତୁମେ କି ଜାଣିଛ ?ତିଳେ ଧୁଆଁ ଦିଶେନି କେଉଁଠି,ସମସ୍ତେ

ଚିତ୍ତରଞ୍ଜନ ପଧାନ କେବେ ଘିଅ ସଳିତା ଜାଳିଦେବୀଙ୍କ ମୁହଁରେ ସିନ୍ଦୂର ଲଗେଇକି କେବେ ରକ୍ତ ଧାରେ ଦେଇବା’ ମୋର କରିନି ପୂଜାଆଖି ବନ୍ଦ କରି ପଢି ନାହିଁ-“ଯା ଦେବୀ ସର୍ବ ଭୂତେସୁମାତୃ ରୁପେଣ ସଂସ୍ଥିତାନମ୍ଃ

ସଂଘମିତ୍ରା ସାମନ୍ତରାୟ କେତେ ଭାବିଚିନ୍ତି ମତି ହେଜିଘରେ ତୁମ ନା ଦେଇଥିଲେ ନୀଳୋତ୍ପଳ !ନୀଳ ପୁଣି ଉତ୍ପଳ….ଆହାଃ,କେତେ ସୁନ୍ଦର ସତେ, କେଡ଼େ କମନୀୟ !ହେଲେ ଦିନେ ଭଲା କୋଉ ଗଭାରେ ସାଜିଲ ଦରଫୁଟା କଇଁ

ଲତିକା ମହାପାତ୍ର || ୧ || ଭିଡ଼ ଭିତରେ ବି ଏକୁଟିଆ ଏଠିପ୍ରତିଟି ରାସ୍ତା ପରାମଥାରେ ମୋହର କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଦାୟକର୍ମକ୍ଲାନ୍ତି ବାଟସାରାଚିତ୍ରିତ ମୋର କାନଭାସ ଏବେସବୁ ଲାଗେ ନୂଆନୂଆକିସମ କିସମ କଷ୍ଟ ଯେ ଆଣେଉନ୍ମାଦ

ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ର କୁମାର ପଣ୍ଡା ଭସ୍ମ ଅଥବା ଚନ୍ଦନ ଚିତା ସଦୃଶବୋଳିନିଅ କପାଳରେ, ଦେଲି ମୋର ‘ସତୀତ୍ୱପଣ’ଶୁଭ୍ର ବସ୍ତ୍ର, କୌପୀନ ପରି ଆବୋରି ନିଅ ତୁମ ଅଙ୍ଗରେମୋ ଷୋଳକଳାରେ ନିହିତ ଗୋଟିଏ ‘ଶୃଙ୍ଗାର’ । ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ

ଅଞ୍ଜଳି ପଟ୍ଟନାୟକ ଏ ମାଇପି ଜୀବନଟା ନାସେ ଦରସୁଖା ମୁଡୁକୁ ପରିଉପରକୁ ସବୁ ଦିଶୁଥାଏ ଠିକ୍ ଠାକ୍ଭିତରଟାହଜାରେ କଞ୍ଚାପଣର ଗନ୍ତାଘର… ଯୋଉଠି ସେ ଭାବିନିଏ ସେ ପାକଳହେଇଗଲାଣିଶୁଖି ପାଚି ମଜେଇ ଗଲାଣିମଞ୍ଜ ତା’ର ହେଇଗଲାଣି