Category: ଗଳ୍ପ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ସବୁଦିନ ସକାଳ ସାଢେ ପାଞ୍ଚଟା ବେଳକୁ ସୁମିତ୍ରା ଦେବୀଙ୍କର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ । ଖୁବ୍ ବେଶି ଧର୍ମପରାୟଣା ନାରୀ ନହେଲେ ମଧ୍ୟ ସକାଳେ ଉଠିଲେ ପ୍ରଥମେ ଦୁଇହାତ ଯୋଡ଼ି ଭଗବାନଙ୍କୁ ନମସ୍କାର

ଡା. ଇପ୍‌ସିତା ପ୍ରଧାନ -ଓଃ ! କି ଚିକ୍କଣ ପାଦ ଆପଣଙ୍କର ମାଡାମ ! ବରଫ ଖଣ୍ଡେ ଥୋଇଦେଲେ ଖସିଯିବ ! ନିଜ ପାନଖିଆ ଦାନ୍ତକୁ ନିକୁଟି ନିକୁଟି ବଟ କହୁଥିଲା । ତା’

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ମନ ପଚାରିଲା : କୋଳି ଖାଇବାକୁ ଯିବୁ ? ମୁଁ ଟିକିଏ ଆଗ୍ରହ ଦେଖାଇ ପଚାରିଲି, କୋଳି ? କି କୋଳି ? କେଉଁଠି ଅଛି ? ମନ କହିଲା :

ବିଜୟ କୁମାର ଜେନା “ପୁରୁଷ ପିଲାଟି କେବଳ ‘ପୁଅଟିଏ ହେଇ’ ଜନ୍ମ ହୋଇଛି ବୋଲି ସେ ନିହାତି ଖୁସି ହେବା କଥା…” ଏୟା ତାକୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ବା ପରୋକ୍ଷରେ କୁହାଯାଇଥାଏ ଓ ସେ ଏତିକି

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ସଂଧ୍ୟା ନଇଁଆସିଲା ବେଳକୁ, ସକାଳର କଥା ଖୁବ୍ ବେଶି ମନେପଡ଼େ । ସକାଳଟା ସବୁବେଳେ ସତରେ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଲାଗେ ! ସିନ୍ଦୁରା ଫଟେଇ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଇଁ ଆସେ । ସୂର୍ଯ୍ୟର

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ଅପ୍ରେଲ ମାସର ଉଦୁଉଦିଆ ଖରାବେଳ, ନାତିନାତୁଣୀମାନଙ୍କର ସ୍କୁଲ କଲେଜ ସବୁ ଛୁଟି । ଲଞ୍ଚ ପରେ ପରେ ସେମାନେ ନିଜ ନିଜ ରୁମରେ ମୋବାଇଲ ଉପରେ ଆଖି ଗଡ଼େଇ ବସି ଥାଆନ୍ତି

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ପଉଷ ମାସର କୁହୁଡ଼ିଆ ଶୀତ ସକାଳରେ ଗରମଗରମ ରେଜେଇ ଭିତରେ ଆଖି ବୁଜି ଶୋଇ ରହି ଅନ୍ଧାର ହୋଇଛି, ଅନ୍ଧାର ହୋଇଛି କହିହେଲେ, ସକାଳ କେବେ ବି ଆସିବନି । ସକାଳ

ଶ୍ଵେତପଦ୍ମା ପାଢୀ ଚୈତ୍ର ମାସ ସରି ବୈଶାଖ ଆରମ୍ଭ ହେଲାଣି । ଉତ୍ତପ୍ତ ଝାଞ୍ଜି ପବନକୁ ଧୁଧୁ ଖରା, ଦେହରୁ ପାଣି ଶୋଷି ନେବାକୁ ଉଦ୍ୟତ । ନିସ୍ତବ୍ଧ ନିଶବ୍ଦ ଘରଟା ଭିତରେ ମୁଁ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ସ୍ୱାତୀ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ଝିଅର ନାଆଁ । ମୋ ଅଫିସର ମୋର ଜଣେ ସହକର୍ମୀ । ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର, ଗୋରା ତକତକ ଦୁଧଅଳତା ତାର ଦେହର ରଙ୍ଗ । ସ୍ଵାତୀ କହିଲେ,

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ସନାତନ ଆମ ଗାଁର ସେମିତି କୋଉ ବଡ଼ ନାମଜାଦା ଲୋକ ନଥିଲା କି ବଡ଼ ଚାଷୀଟାଏ ବି ନଥିଲା । ବେଶି ପାଠୁଆ ନଥିଲା କି ସେମିତି କିଛି ବଡ଼ କିମ୍ବା