Category: କବିତା

ଉତ୍କଳ ଗୌରବ ମଧୁସୂଦନ ଦାସ ତୁ ପରା ବୋଲାଉ ଉତ୍କଳ ସନ୍ତାନକାହିଁ ପାଇଁ ଏଡ଼େ ଭୀରୁ !ତୋହର ଜନନୀ ରୋଦନ କରିଲେକହିବାକୁ କିମ୍ପା ଡରୁ ? ତୋ ପୁର୍ବ ପୁରୁଷେ ବୀର ପଣିଆରେଲଭିଥିଲେ କେତେ

ଭବାନୀ ଶଙ୍କର ଦାସ ଏଠି ଥିଲା ଘନ କୁହୁଡି,ମୁଁ ଥିଲି ଅନ୍ଧାରରେ ଘେରି ।ଯେବେ ତୋ ପ୍ରଭାବ ମୋ ଉପରେ ପଡ଼ିଲା,ସେବେଠୁ ଅନ୍ଧାର ଲେଉଟିଆଲୋକ ଆଡକୁ ଦୌଡିଲି । ତୋ କାକର ବିନ୍ଦୁରେମୁଁ ବି

ମନୋଜ ଦାସ ଏ ପଥର ଶେଷ କାହିଁ ? ଏ ପ୍ରଶ୍ନର ଅସଂଖ୍ୟ ଉତ୍ତରକର୍ମୀ କହେ ଜନପଦ, ଦାର୍ଶନିକ ଅରଣ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତର,ଭାବୁକ ଦେଖାଇ କହେ ଦୂର ଦିଗବଳୟତହିଁ ଏକ ପରୀ ରାଜ୍ୟ, ଏ ପଥର

ଚାରୁ ଚନ୍ଦନ ଦାଶ ଯିଏ ମୋତେ ଜିଇଁବା ଶିଖାଇଛିଯାହାର ଅଜାଣତରେ ମୁଁ ଗୁଡ଼ାଏ କବିତା ବି ଲେଖିଛିତାକୁ ନେଇ, ତା’ ସହ ବିତାଇଥିବା ଅନେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ,ଏପରିକି ତା’ର ଏକାନ୍ତ ସମୟକୁ ନେଇ।କିନ୍ତୁ, ସେ କିଛି

ବିଶ୍ୱନାଥ ସାହୁ ଯୁଦ୍ଧ ଆଉ କଣ କି…. ?ବାପ ଦେଇଥିବା ତରବାରୀକୁ ଘସି, ମାଜି, ଶାଣଦେଇନାକକୁ ଆହୁରି ଆହୁରି ଆହୁରି ଗୋଜିଆ କରିବାର ଏକ ଅପଚେଷ୍ଟା ।ସେତେବେଳେ ପାଟିରୁ ତୁହାକୁ ତୁହା ଗୁଳି ଛୁଟେ,ଆଉ

ଅର୍ପିତା ବିଶ୍ୱାଳ କର୍ମମୟ ଜୀବନରୁ ଅବସର ଘଟାଇରାତିର ନିର୍ଜନ ଅନ୍ଧାରରେଏକୁଟିଆ ଜିଇଁବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଶୂନଶାନ ନିଶବ୍ଦ ଅନ୍ଧାରରେଚିତ୍ରପଟ୍ଟ ସଦୃଶ୍ୟଦିଶିଯାଏ ଅତୀତର ମିଠା ମୁହୂର୍ତ୍ତଇଚ୍ଛା ହୁଏ ପୁଣିଥରେ ଫେରିବାକୁସାଉଁଟି ଆଣି ରଖିବାକୁଅଭୁଲା ଅତୀତର ସ୍ମୃତିକୁ

ଲଲାଟେନ୍ଦୁ କବି ଭାଵଭୂମି ଵିଳାସିନୀ ମାନିନୀ କଵିତା,କେ ବୁଝେ ମରମ ତଵ ଅଳପ ଚିନ୍ତନେ,ଵୈଶ୍ଵାନରେ ସୁରନରେ ସଦା ପ୍ରଶଂସିତା,ମହାଭାଵ ଉପୁଜାଅ ଗୁଣୀଜ୍ଞାନୀଜନେ ॥୧ ନ ଥିଲା ଯେ କାଳେ ଭୂମି ଜଳ ଅଗ୍ନି ଵାତ,ନଥିଲା

ଦିବାକର ନାୟକ ଜ୍ଞାନର ସୂରୁଜ ଆଜି ହୋଇଛି ଉଦୟକାମ କ୍ରୋଧ ମୋହ ମାୟା ନେଇଛି ବିଦାୟଅନ୍ତର ଖୋଜୁଛିଅଧର ଭଜୁଛିଓଁ ନମଃ ଶିବାୟ… ଓଁ ନମଃ ଶିବାୟ ।। ଶ୍ମଶାନନିବାସୀ ହର ଅନଳନୟନଆଶୁତୋଷ ମହାଦେବ ବୃଷଭବାହନବିଭୂତିଭୂଷଣଭୂଜଙ୍ଗଧାରଣଶିବ

ସୁଚରିତା ପାତ୍ର ନୀରବତାର ଢେଉ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ନିରବି ଯିବ!କେହି ଅବା କଣ ଜାଣିଥିଲା?ଚଳଚଞ୍ଚଳ ସହର ଜନଶୂନ୍ୟର ରାହା ଧରିବସେକଥା କେ ଅବା ଜାଣିଥିଲା ?ରାତିର ଅନ୍ଧକାରରେ ତାରାର ଚିକମିକ୍ କିରଣକେବେ କଣ ନିଆଁ

ଦିବାକର ନାୟକ ମରିବାକୁ ଯେତେ କରିବୁ ମସୁଧାପାରିବୁନି କେବେ ମରିଜିଇବାକୁ ଚାହିଁ ପାରିବୁନି ଜିଇଆୟୁଷ ଗଲେ ତ ସରି…ବନ୍ଧୁ ରେ !ଜୀବନଟା ଏଇପରି (୦) ଗୀତା ଭାଗବତ ରାମାୟଣ ବେଦପଢୁଥା ଉପନିଷଦସରିଲେ ଇନ୍ଧନ ତୁଟିବ