ଓଡ଼ିଶା ସାହିତ୍ୟ

ଅଦ୍ଵୈତ କୁମାର ପଣ୍ଡା ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ ଭାଜି ହୋଇଗଲା ବୟସର ବୈଶାଖୀ ଖରାରେମନ ଝାଉଁ ବଣ ଝାଉଁଳିଲା ତା ତାତିଲା ଝାଞ୍ଜି ପବନରେ । ମୁଁ କି ମୋର ବୋଲି କିଛି ନାହିଁସବୁ ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ

ସୁଜାତା ମହାପାତ୍ର ଏ ମାଟି କେବେ ମୋର ଥିଲା ଯେ’ ! ସେ ତ’ ଏକ ମିଛ ପ୍ରହେଳିକା,ଧୂଆଁ ଧୂଆଁ କାନୀ ଉଡେଇପବନରେ ମିଳେଇ ଯାଉଥିବାଅନୁଢ଼ା ମନୋଇ ପ୍ରେମିକା ! ତୁ ପାଦରେ ଚାପି

ନୀଳିମା ନିବେଦିତା ସହିତ ଯେ ରହିଲା, ସେ ସାଥୀଆପେ ବାଣ୍ଟି ହୁଏ ଯାହାକୁ, ସିଏ ପ୍ରୀତିକଦପା କେବେ ବିଶ୍ରାମ ପରି ଲୋଡ଼ା ପଡ଼େ ବି ବିରତିଲୁହ ବନିଯାଏ ଯେତେବେଳେ ଶେଷ ସମ୍ପତ୍ତି ! ଏଇ

ଲଲାଟେନ୍ଦୁ କବି ଚଳିବ ଜଳଧି ଜଳେ ଅଥଳ ଅତଳ ?ତୋଳିବ ବିପୁଳ ରତ୍ନ ଦୁର୍ମୂଲ୍ୟ ଉପଳ ? ୧॥ ଗୋଟିଗୋଟି ମଣିମୁକ୍ତା ଆଣିବ ଗୋଟାଇ,ସାଗର କି କହୁଅଛି କେବେ ନାହିଁ ନାହିଁ ? ୨॥

ତାରାପ୍ରସାଦ ଜେନା ଶାନ୍ତି ଦେବ ବୋଲି କହିଥିଲ ସିନା ଦୁଃଖ ଦେଇଦେଲ ବେଶିଲୁହ ପାଣି ମୋର ଶ୍ରାବଣଠୁ ବଡ଼, ସୁଖ ପାଇଲିନି ବେଶି । ୦ । ସୁଖ ଦୋଳି ପରେ ଝୁଲିବାଟା ମିଛ