Category: କବିତା

ପ୍ରବୀର କୁମାର ସାହୁ ବର୍ଷ ରେ ସେଇ ସମୟ,ଯେବେଦୂରତା କମେ ମୋର ଆଉ ବହିରଏଥର ବୋଧେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅପହଞ୍ଚ ଥିଲି,ଭୟଥିଲା ଏ ପରୀକ୍ଷା ଯେମିତିହଷ୍ଟେଲ ଯିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ନ କରେ। ଦୁଇ ମାସ ବାକି,ଶୁଭାରମ୍ଭକାଳେ

ନାରାୟଣ ସାହୁ କେତେ କେତେ କ୍ରୁଶବିଦ୍ଧ ଯୁଦ୍ଧ ଯେ ଲଢ଼ିଲିଦୂର୍ଗମ୍ୟ ଅରଣ୍ୟ ସବୁ ବିଚରଣ କଲି,ଭଙ୍ଗା ମାଠିଆରେ ପାଣି ରଖିମଥା ଉପର ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିଲି,ଶାନ୍ତି ଶାନ୍ତି ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହେଲି! କେତେ ଅବଦମୀତ

ଦିବ୍ୟାଂଶୀ ଦାସ ଅଣୃ ଧାର ଯାଏ,ଅଡ଼ିଗ ପଥର କୁ ଵଳିକାଳ ଚକ୍ର ରେ ତଥାପଥର ଯାଏ ଵଳି ।ମହୀ ର ତରୁ ତରୁଣୀଗୋତ୍ର, ମରୁତ , ନୀଳନିଯାଏ ସତ ସରଗ ର ଅମୀୟ ସୁଖ

ସୌମ୍ୟ ରଞ୍ଜନ ପାଳ ଗହନ ସଙ୍କେତଗ୍ରହଣ କରିଣଗିରି ଲଙ୍ଘିଯାଏ ଶିଷ୍ୟ ,ଗଙ୍ଗା ସମକକ୍ଷଗରିଷ୍ଠ ଆଦେଶଗଠନ କରେ ମନୁଷ୍ୟ ।ଗୂଢ଼ପଦ ରୂପିଗୂଢ ରହସ୍ୟ’ଯେଗଚ୍ଛିତ ରହେ ମଥାରେ ,ଗନ୍ଧବହ ସାଥେଗମନ କରଇଗରିମା ଦେଶେ ବିସ୍ତାରେ ।ଗଣାଧିକ ନିଜେଗଗନ

ଓମ୍ ମିଶ୍ର ରକ୍ତ, ମାଂସ, ହାଡ଼, ହୃଦୟ ନାହିଁ ତାହାରହେଲେ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖେ ସେ ହୃଦୟ ବିଦାରକସଂଜ୍ଞାରେ ଦେଖିନି ଯାହାକୁ ଆଜି ଏ ମଣିଷସେ ଦୃଶ୍ୟ ର ପ୍ରତ୍ୟେକ୍ଷ ସାକ୍ଷୀ ଆଜି ମୂକ। କେବେ

ସୁଧିରେନ୍ଦ୍ର ପରିଜା ପଚାଷ ଟପିଲାବୟସ ବଢ଼ିଲାଖସିଲାଣି ଦେହୁ ବଳତୁମ କଥା କାହିଁପଡ଼ିଲେ ମନଟାହୁଅଇ ଚଳଚଞ୍ଚଳ ଜହ୍ନ ଜୋଛନାକୁନଦୀର ଧାରାକୁଯେମିତି ମୁଁ ପାଏ ଭଲତୁମେ ବି ସେମିତିଜୀବନେ ମୋହରସାଜିଛ ଅମୂଲ ମୂଲ ପହିଲି ଦେଖାରସେଇ ଆକର୍ଷଣଏ