Category: କବିତା

ଦେବଯାନୀ ରାୟ ଜୀବନରେ ଛଳନା ଓ ଦ୍ୱନ୍ଦରପାହାଡ଼ ଡ଼େଇଁନଇଁ ପଡ଼ିଥିବା ପିଠିରେପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ବୋଝକୁ ବୋହିଝାପ୍ସା ଦିଶୁଥିବା ଭୂଗୋଳରସୀମା ରେଖା ଡ଼େଇଁକେହି କେବେ ଗଢି ପାରନ୍ତିନିସ୍ୱପ୍ନର ଶଙ୍ଖ ମଲ୍ ମଲ୍ ପଥରରେକୋଟି କମ କରା ଇପ୍‌ସିତ

ଦୀପକ କୁମାର ସ୍ଵାଇଁ ଦେଶ କିଛି ମାଟି, କିଛି ସମୁଦ୍ର ଆଉ ପର୍ବତଦେଶ କିଛି ଗଛ, କିଛି ମଣିଷ ଆଉ ଇତର ଆଖି ଯେତେ ବାଟ ଦେଖିପାରିଲା ସେତିକି ଦେଶମନ ବୁଝିବା ପର୍ଯନ୍ତ ଯାହା

ମାନସ ରଞ୍ଜନ ସ୍ଵାଇଁ କେମିତି କହିବିଅନାମ ଉଦାସରେମୋ ପଟର ଇପ୍ସିତ ଦୃଶ୍ୟଗୋଟେ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷର ଲମ୍ବିଥିବା ରାସ୍ତା ବୋଲିଯେଉଁଠି କିଛି ଶୀର୍ଷକ ନରଖିକେହି ତ ଛାଡ଼ିଲେନି ପଦଚିହ୍ନଗୋଟେ ନିତାନ୍ତ ଖାଲି ଜାଗାରେପ୍ରସ୍ତୁତ ଥାଇ ଗୋଟେ ହାତରେ

ଗୌତମ କୁମାର ଦେ ମତେ ଭଲ ଲାଗେ ତୁମ ଶୁଭ୍ର କପାଳ…ମୋତେ ଆହୁରି ଭଲ ଲାଗେସେଥିରେ ଥାଏ ଯଦି ପ୍ରୀତିର ନାଲି ଟିକିଲି…. ତମର ଲାଜୁଆ ମୁହଁରେସତେଜତା ଦେଖିଲେ ମତେ ଲାଗେ,ଜହ୍ନ ରାତିର ଘାସ

ବିଶ୍ୱଜିତ୍ ପାଣି ଫୁଲ ବନେ ଫୁଲ ଫୁଟେ ଅମୂଲ ସେ ଫୁଲ ମୂଲଯଦି ନବସିଲା ତହିଁ ଭ୍ରମର ତା’ ମଧୁ ଆଶେ,ଖାଲି ଫୁଟି ମଉଳିଲେ କି ଅବା ହେଲା ଅସୁଲଯଦି ନହସିଲା ମହୀ ନବାସିଲା

ହୃଷିକେଶ ସ୍ଵାଇଁ ତୁମ ସହ ହେଲା ପ୍ରଥମ ଦେଖା,ପହିଲି ବସନ୍ତ ଫୁଲର ବାସ୍ନାକବିତାର ସେଇ ପ୍ରଥମ ପଦଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ ଫଗୁଣ ଛିଟା,ପ୍ରଣୟ ଆବେଶ ପ୍ରଥମ ଲେଖା । ତୁମ ସହ ହେଲା ପ୍ରଥମ କଥା,ମେଘ

ତପନ ସାହୁ ଟହ ଟହ ଲାଲ ଫଳ ମହାକାଳମହ ମହ ଲାଲ ଫୁଲଚାରିପଟେ କଣ୍ଟା କଣ୍ଟା ମାଳ ମାଳପୋଡାମୁହିଁ ମୁଁ…. ଜାଣିଥା’ନ୍ତି କେମିତିବାହାବେଦୀରେ ଜାଳି ବିଡା ବିଡା ଶାଳହତଭାଗା….….ଗେହ୍ଲାରେସିନ୍ଦୂରେ ଯା’ ସିନ୍ଥି କଲୁ ତୁ

ତାରାପ୍ରସାଦ ଜେନା ସେଇ ଗଛ ଅଛି ସେଇ ଛାଇ ଅଛି, ତୁମେ ନାହଁ ଛାଇ ତଳେସେଇ ଗୀତ ଅଛି ସ୍ବର ହଜିଲାଣି, ଜାଣିନାହିଁ କେତେବେଳେ ।ମେଘ ଉଠୁଥିଲା ବର୍ଷା କାଚୁଥିଲା, ମନେପଡ଼ି କାନ୍ଦ ଲାଗେସେଇ

ଅନୁପ କୁମାର ଦଳବେହେରା ଧବଳ ରୂପସୀ କବିର ପ୍ରେୟସୀଆକାଶ ମଥାର ଟୀକାଅନୁପ୍ ଛାତିର ପ୍ରଣୟ ସନ୍ତକନୀରବ ପଣର ଲେଖା । ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ, ଆଲୋକ ଦେହରେଜିଇବାକୁ ଦିଅ ରାହାଦେବଦାସ ମୁଁ ସୁରା ପାନ କରେସଜାଇ

ଚିତ୍ତରଞ୍ଜନ ନାୟକ ଏ ଯେଉଁମୋହ ମାୟାର ବନ୍ଧନରେବାନ୍ଧି ହୋଇଛି ମୁଁତୁମ ସହିତ.. ଜ୍ଞାନ ଆଉ ଯୋଗ ହିଁମୁକ୍ତ କରିପାରେଏହି ନାଗଫାଶରବନ୍ଧନରୁ.. କାୟା ସ୍ଥିର..ମନ ଅସ୍ଥିରମିଛର ମାୟା ଜାଲରେହୁଏ ମୁଁ ବ୍ୟାକୁଳ ପାଣିରେ ଫିଙ୍ଗିଲେପଥରଲହଡ଼ିର ତରଙ୍ଗଛୁଇଁ