Category: କବିତା

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ପ୍ରପଞ୍ଚର ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଧନୀ ହେବାକୁଯାବତ ପେଞ୍ଚ କରୁ ଆମେସବୁଠୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଦେଖାଇ ହେବାକୁ ବିଏଣେ ଆମ ଇଚ୍ଛା ! ଭଳିକି ଭଳି ଖାଦ୍ୟ ଆମର !ଯେତେ ଖାଇଲେ ବିଆଉଟୁପାଉଟୁ ହେଉଥାଉନାହିଁ

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା କୁମାରୀ ପ୍ରଧାନ ମୋତେ ଯଦି ମାଗିଥାନ୍ତ ଜୀବନହସି ହସି ଦେଇଥାନ୍ତି ତୁମକୁ,ବିନା ପ୍ରତିବାଦରେ ସମର୍ପଣ କରନ୍ତିଅନେକ ଦିନର ସାଇତା ସପନଆଉ ସଞ୍ଚିଥିବା ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ, କିନ୍ତୁ ଏ କ’ଣ କଲ ଯେ !ମନ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦାସ ଅଚାନକ ଆଜି ଦେଖା ହୋଇଗଲେସ୍ୱପ୍ନରେ ଆସି ଗାନ୍ଧୀ,ପଚାରିଲି, ‘ବାପୁ, କୁଆଡ଼େ ଯାଉଛଉଟୁଳି ପୁଟୁଳି ବାନ୍ଧି ? ଜନମ ଦିନ ତ ଆଗକୁ ଆସୁଛିଏବେଠୁଁ କାହିଁକି ସଜ,ଲୁହପୋଛି ବାପୁ କହିଲେ,’ବାବୁରେଜୀବନଟା ଏଠି ବୋଝ

ଅନୁପ କୁମାର ମିଶ୍ର ଜହ୍ନରାତି କ’ଣ ଖାଲି ଦେହତାତି ନା ଆଉକିଛିଜହ୍ନରାତି କ’ଣ ଖାଲି ଦରଲିଭା ସ୍ମୃତି ନା ମୂକସାକ୍ଷୀ ମୁଁ ଦରାଣ୍ଡି ଦରାଣ୍ଡି ଜହ୍ନରାତିପଛ ଆଖିମାନଙ୍କୁ ଟାଳିଦେଇ, ତୁମ କୁଡ଼ିଆରେଓଜାଡ଼ି ଅଣାୟତ ଅନ୍ତର୍ଦାହ

ସୌଦାମିନୀ ସାହୁ ଅଭିମାନ ନାହିଁ ଅଭିଯୋଗ ନାହିଁତୁମେ ପରା ମୋର ଆପଣାରଅଧିକାର ପାଇଁ ଆସିବିନି କେବେତୁମେ ତ ରହିଛ ସାଥେ ମୋର ।୧। ଅସ୍ଵୀକାର ନାହିଁ ଆସିବାର ପରେତୁମରି ବାଟକୁ ଚାହିଁଥିବିଅଝଟିଆ ତୁମେ ଅଭିସାର

ଗୋଲକ ବିହାରୀ ବେହେରା ପରିଶ୍ରମ ଯିଏ କରେ ନାହିଁ ସିଏପ୍ରକୃତରେ ଅପରାଧୀକର୍ମ ହିଁ ଜୀବନ କର୍ମ ଶାନ୍ତି ଦିଏଉଦେ ହୁଏ ସଦବୁଦ୍ଧି । କର୍ମର ଉପରେ ଆମ ଅଧିକାରଫଳ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହସ୍ତରେବିଶ୍ଵାସର ସହ କର୍ମ

ଡ. ସତ୍ୟ ଦାଶ ବରଷାରେ ଭିଜି ବାହାରିଲି ଖୋଜିମୋ ରାଜଧାନୀ ପ୍ରିୟାକୁପାଛୋଟି ନେଇକି ତା ଶାଢ଼ୀ କାନିରେପୋଛିଦେଲା ମୋର ହିଆକୁ, ଖାଇବାକୁ ଦେଲା କାଜୁ କିସମିସବସିଲା ଦୂରେଇ ଦୂରେଡାକିଲେ ଆସିଲା ଯାକିଯୁକି ହୋଇହାତକୁ ଚୁମିଲା

ବିଭୁ ପ୍ରସାଦ ସାହୁ ମାଟି ରଙ୍ଗକୁ ମାଖି ଦେଇକଳା ମଚ୍ ମଚ୍ ଅନ୍ଧାରରେ ବିକିଣା କୋକେଇକୁ କାନ୍ଧରେ ବୋହିକ୍ଳାନ୍ତିବିହୀନ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ସାଥିରେ ଧରିଆଗକୁ ଆଗକୁ ଥାପିଥାଏ ସିଏଅନୁସନ୍ଧାନୀ ଯୋଡ଼େ ପାଦ ! ବାଟ ହାଟରେ