Author: ସହ-ସମ୍ପାଦକ

ମାନସ ରଞ୍ଜନ ନାୟକ କେଉଁ ଅନାଦି କାଳରୁ ଦୂର୍ବୋଧ୍ୟ, ଅସମାପ୍ତ, ଅସୀମିତ ଏହି ସୃଷ୍ଟିବିବର୍ତ୍ତନେ ନିମଗ୍ନ, ଅଦ୍ୟାବଧି ଅବିଛିନ୍ନ ପରିବର୍ତ୍ତନରବୃଷ୍ଟିଜୀବନ ଜୀଜିବିଷାର ସରହଦ୍ ଡେଉଁ ଏବେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷକୁଦୃଷ୍ଟିମାଆ କୋଳରୁ ଜହ୍ନମାମୁଁ ଏବେ ହାତପାହାନ୍ତାର ଉଲ୍ଲସିତ

ଅରୁଣ ମିତ୍ର ଏମିତି ଯଦି କାନୁନ ଆସେ ଦେଶେଝିଅ ପିଲା ଯିବ ପୁଅ ଘରକୁନୂଆ ବରର ବେଶେ,ବିବାହ ପରେ ଝିଅ ରହିଥାଉସିଏ ତାର ନିଜ ଗୃହେବ୍ୟତିକ୍ରମରେ ଦଣ୍ଡ ପାଇବେଅଭିଭାବକ ଯିଏ । ବନ୍ଦ ହେବଟି

ଗୀତାଞ୍ଜଳି ପୃଷ୍ଟି ଶବ୍ଦମାନେ ସତେ କୋଳାହଳ କରିଆସନ୍ତେ କି ପାଶେ ଧାଇଁଲେଖି ମୁଁ ଯାଆନ୍ତି ଅନେକ କବିତାମୋ ମନର ଶ୍ରଦ୍ଧା ଦେଇ । ଅଳପ ଦିନର ଗଳପ ଆମରହେଇ ଯାଆନ୍ତା ସ୍ମରଣୀୟପରାଣ ଆବେଗେ ତୋଳି

ବିଭୁଦତ୍ତ ଦାସ ଲୁଣ୍ଠନ କରାଇ ନିରନ୍ତର ନିଜ ଆଖି ନିଦସାହାଯ୍ୟ କରେ ଯେ ଗଢ଼ିବାକୁ ଛୁଆଙ୍କ ସ୍ଵପ୍ନ ପ୍ରସାଦ ।ତ୍ୟାଗ କରି ସବୁ ନିଜର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସ୍ଵପ୍ନଆଣିବାକୁ ଛୁଆଙ୍କ ଜୀବନେ ଖୁସିର ଦିନ ।ସ୍ଵର୍ଗ

କୁଳମଣି ଷଡ଼ଙ୍ଗୀ ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ ନଭେ ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନ !!ଆ’ ଜହ୍ନମାମୁଁ ଖେଳିବ ତୋର ସାଙ୍ଗେ ମୋ’ଧନ । ଆ’ ଜହ୍ନମାମୁଁ ଆଆରେ ନେଇ ସରଗ ଫୁଲ,ଖେଳିବ ତୋ ସଙ୍ଗେ କହ୍ନେଇ

କ୍ଷଣପ୍ରଭା ମହାନ୍ତି ସ୍ମୁତି ଅନୁଭୂତି ସବୁ ସେ ସାଉଁଟି, କେବେ ବସେ ମନ ମାରିକୋମଳ ତନୁରେ ବର୍ଷାର ଛିଟାଶୀହରଣ ଦିଏ ଭରି । ମନ ଅଳିନ୍ଦତା ଆନ୍ଦୋଳିତ ହୁଏ, କେତେ ଯେ ଅବୁଝା ପ୍ରଶ୍ନକେବେ

ସୁଶ୍ରୀ ଶୁଭସ୍ମିତା ମହାନ୍ତି ଗୁରୁ ଯେ ମଳୟ ପବନ,କାଷ୍ଠକୁ କରନ୍ତି ଚନ୍ଦନ । ଗୁରୁ ପୟରେ ରଖି(ଲେ) ଲୟ,ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ହେବ ଉଦୟ । ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଗତି ନାହିଁ,ବିନା ଗୁରୁରେ ଶିକ୍ଷା କାହିଁ

ଅମିତା ମହାନ୍ତି ନିସ୍ବାର୍ଥପର ସେବାରେଶାନ୍ତିର ବାର୍ତ୍ତା ଆଣିଦିଏସୁନେଲି ସ୍ବପ୍ନରେ ଭରେ ମହକସୁଧାମୟ କରେ ପ୍ରେମ । ଶୁଭ ମୂହୁର୍ତ୍ତ ଆସେହଳଦୀ ରଙ୍ଗରେ ମନ ଭିଜେସଙ୍ଗୀତର ତାଳେତାଳେରୁଣୁଝୁଣୁ ଚୁଡ଼ିର ସ୍ଵରଚିକ୍ ମିକ୍ କରେ ସିନ୍ଥିରେଲାଲ୍ ସିନ୍ଦୂର