ଓଡ଼ିଶା ସାହିତ୍ୟ

ଶର୍ମିଷ୍ଠା ମହାନ୍ତି ମନ ମୋର ବୁଲି ଆସେ ସ୍ମୃତି ନଦୀ ତୀରେଯେଉଁଠି ଆମର ଶେଷ ଦେଖା ହୋଇଥିଲାଶେଷ କି ଆରମ୍ଭ ସେତ ସମୟର ଖେଳଯୁଗ ଶେଷ ହେଲେ ପୁଣି ଯୁଗର ଆରମ୍ଭ … ସେହି

ଜିତେନ୍ଦ୍ର ପରିଡ଼ା ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆର ସେପଟୁହାୱାଇ ଚପଲର ଫଟଫଟ ଶବ୍ଦପବନରେ ଘର ଭିତରକୁ ପଶେକାହିଁକି କେଜାଣି ଛାତି ଧଡପଡ୍ ହୁଏମା’ର ଶୁଖିଲା ମୁଁହ ଶେଥା ପଡିଯାଏ ॥ ଚପଲ ଶବ୍ଦରୁ ହିଁ ବୁଝିହୁଏଆଉଥରେ ଶରାଘାତ

ଲାବଣ୍ୟ ନାୟକ ମାଟିରେ ପାଦ ଥାପିବା ଦିନଠୁପ୍ରତିଥର ଅନ୍ଧ ମୁହାଣରେଝୁଣ୍ଟି ପଡୁଥାଏ,ବୟସକୁ ପେଡିରେ ଗଣ୍ଠିଲି କରିଦୁଃଖକୁ ସାଇତି ରଖେ,ପୋଖରୀର ପଙ୍କ ପରିବୋଳି ହୋଇଥାଏ ସଂସାରର ଦାୟିତ୍ୱ !! ସବୁ ପ୍ରଶଂସାକୁ ଜୁଡାରେବେଣୀ ପରି ବାନ୍ଧି

ଶିଶିର କୁମାର ପଣ୍ଡା ଆମ ଘର ଆଗେ ଥିଲା ଯେଉଁ ଖାଲି ପଡ଼ିଆଭାବିଚିନ୍ତି ସଫା କରି ଲଗେଇଲି ନଡ଼ିଆ । ଆଉ କିଛି ଜାଗା ବଞ୍ଚିବାରୁ ମୁହିଁ ଜାଣିକିପୋତିଦେଲି ଫୁଲ ଗଛ ଗୋଟେ ଗୋଟେ

ଇଲିମା କର କେବେକେବେ ମନେ ହୁଏ ତୁମେ ଯେପରିଏକ ବିନ୍ଦୁ ସରସୀର ଜଳମୁକ୍ତା ଭଳି ପଡ଼ିବ ମୋ କପାଳେବୋହି ଟଳମଳ । ସେହି ସରସୀର ଜଳରେ ଥୋଇଅଜ୍ଞାନର ଯେତେ ପାପମନ କିଏ କରିବ ଉଷ୍ମ