Category: କବିତା

ଡ. ସତ୍ୟ ଦାଶ ବରଷାରେ ଭିଜି ବାହାରିଲି ଖୋଜିମୋ ରାଜଧାନୀ ପ୍ରିୟାକୁପାଛୋଟି ନେଇକି ତା ଶାଢ଼ୀ କାନିରେପୋଛିଦେଲା ମୋର ହିଆକୁ, ଖାଇବାକୁ ଦେଲା କାଜୁ କିସମିସବସିଲା ଦୂରେଇ ଦୂରେଡାକିଲେ ଆସିଲା ଯାକିଯୁକି ହୋଇହାତକୁ ଚୁମିଲା

ବିଭୁ ପ୍ରସାଦ ସାହୁ ମାଟି ରଙ୍ଗକୁ ମାଖି ଦେଇକଳା ମଚ୍ ମଚ୍ ଅନ୍ଧାରରେ ବିକିଣା କୋକେଇକୁ କାନ୍ଧରେ ବୋହିକ୍ଳାନ୍ତିବିହୀନ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ସାଥିରେ ଧରିଆଗକୁ ଆଗକୁ ଥାପିଥାଏ ସିଏଅନୁସନ୍ଧାନୀ ଯୋଡ଼େ ପାଦ ! ବାଟ ହାଟରେ

ଅଦ୍ଵୈତ କୁମାର ପଣ୍ଡା ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ ଭାଜି ହୋଇଗଲା ବୟସର ବୈଶାଖୀ ଖରାରେମନ ଝାଉଁ ବଣ ଝାଉଁଳିଲା ତା ତାତିଲା ଝାଞ୍ଜି ପବନରେ । ମୁଁ କି ମୋର ବୋଲି କିଛି ନାହିଁସବୁ ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ

ସୁଜାତା ମହାପାତ୍ର ଏ ମାଟି କେବେ ମୋର ଥିଲା ଯେ’ ! ସେ ତ’ ଏକ ମିଛ ପ୍ରହେଳିକା,ଧୂଆଁ ଧୂଆଁ କାନୀ ଉଡେଇପବନରେ ମିଳେଇ ଯାଉଥିବାଅନୁଢ଼ା ମନୋଇ ପ୍ରେମିକା ! ତୁ ପାଦରେ ଚାପି

ନୀଳିମା ନିବେଦିତା ସହିତ ଯେ ରହିଲା, ସେ ସାଥୀଆପେ ବାଣ୍ଟି ହୁଏ ଯାହାକୁ, ସିଏ ପ୍ରୀତିକଦପା କେବେ ବିଶ୍ରାମ ପରି ଲୋଡ଼ା ପଡ଼େ ବି ବିରତିଲୁହ ବନିଯାଏ ଯେତେବେଳେ ଶେଷ ସମ୍ପତ୍ତି ! ଏଇ

ଲଲାଟେନ୍ଦୁ କବି ଚଳିବ ଜଳଧି ଜଳେ ଅଥଳ ଅତଳ ?ତୋଳିବ ବିପୁଳ ରତ୍ନ ଦୁର୍ମୂଲ୍ୟ ଉପଳ ? ୧॥ ଗୋଟିଗୋଟି ମଣିମୁକ୍ତା ଆଣିବ ଗୋଟାଇ,ସାଗର କି କହୁଅଛି କେବେ ନାହିଁ ନାହିଁ ? ୨॥

ତାରାପ୍ରସାଦ ଜେନା ଶାନ୍ତି ଦେବ ବୋଲି କହିଥିଲ ସିନା ଦୁଃଖ ଦେଇଦେଲ ବେଶିଲୁହ ପାଣି ମୋର ଶ୍ରାବଣଠୁ ବଡ଼, ସୁଖ ପାଇଲିନି ବେଶି । ୦ । ସୁଖ ଦୋଳି ପରେ ଝୁଲିବାଟା ମିଛ

ଜିତେନ୍ଦ୍ର ପରିଡ଼ା ତୁମେ କହିଥିଲ ଏଇ ଶୀତକୁବୁଣି ଦେବ ଗୋଟେ ସ୍ୱେଟରତୁମର ସେ ଚମ୍ପାକଢି ଆଙ୍ଗୁଳିରେସବୁଠୁ ମୁଲାୟମ ଉଲ୍ ଆଉ ସରୁକଣ୍ଟାରେ… ଅଧାଅଧି ବୁଣି ସାରିଲଣିଏଥରକୁ ମିଶେଇସାତ ଆଠ ଥର ମାପ ନେଲଣି,କହୁଛ ସମୟ

ସୁଶ୍ରୀ ଶିବାନୀ ଦାସ ଏବେ ତ ଆମେ ସବୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁବେଶୀ ବେଶୀ ସ୍ମରଣ କରୁଛୁ !‘ମୁ୍ଁ-ମୁଁ’ ‘ମୋର-ମୋର’ ରେସମୃଦ୍ଧ ଆମେମାନେ ବିଭୁ ଭିକ୍ଷ୍ୟୁ ସାଜି ଅଛୁ । ଚଳନ୍ତି ଜଡ଼ମାନେ ଆମେପଥର ହୃଦୟ ନେଇକାଷ୍ଠ-ପାଷାଣ