Author: ସମ୍ପାଦକ

ଚାରୁ ଚନ୍ଦନ ଦାଶ ଯିଏ ମୋତେ ଜିଇଁବା ଶିଖାଇଛିଯାହାର ଅଜାଣତରେ ମୁଁ ଗୁଡ଼ାଏ କବିତା ବି ଲେଖିଛିତାକୁ ନେଇ, ତା’ ସହ ବିତାଇଥିବା ଅନେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ,ଏପରିକି ତା’ର ଏକାନ୍ତ ସମୟକୁ ନେଇ।କିନ୍ତୁ, ସେ କିଛି

ବିଶ୍ୱନାଥ ସାହୁ ଯୁଦ୍ଧ ଆଉ କଣ କି…. ?ବାପ ଦେଇଥିବା ତରବାରୀକୁ ଘସି, ମାଜି, ଶାଣଦେଇନାକକୁ ଆହୁରି ଆହୁରି ଆହୁରି ଗୋଜିଆ କରିବାର ଏକ ଅପଚେଷ୍ଟା ।ସେତେବେଳେ ପାଟିରୁ ତୁହାକୁ ତୁହା ଗୁଳି ଛୁଟେ,ଆଉ

ଅର୍ପିତା ବିଶ୍ୱାଳ କର୍ମମୟ ଜୀବନରୁ ଅବସର ଘଟାଇରାତିର ନିର୍ଜନ ଅନ୍ଧାରରେଏକୁଟିଆ ଜିଇଁବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଶୂନଶାନ ନିଶବ୍ଦ ଅନ୍ଧାରରେଚିତ୍ରପଟ୍ଟ ସଦୃଶ୍ୟଦିଶିଯାଏ ଅତୀତର ମିଠା ମୁହୂର୍ତ୍ତଇଚ୍ଛା ହୁଏ ପୁଣିଥରେ ଫେରିବାକୁସାଉଁଟି ଆଣି ରଖିବାକୁଅଭୁଲା ଅତୀତର ସ୍ମୃତିକୁ

ଲଲାଟେନ୍ଦୁ କବି ଭାଵଭୂମି ଵିଳାସିନୀ ମାନିନୀ କଵିତା,କେ ବୁଝେ ମରମ ତଵ ଅଳପ ଚିନ୍ତନେ,ଵୈଶ୍ଵାନରେ ସୁରନରେ ସଦା ପ୍ରଶଂସିତା,ମହାଭାଵ ଉପୁଜାଅ ଗୁଣୀଜ୍ଞାନୀଜନେ ॥୧ ନ ଥିଲା ଯେ କାଳେ ଭୂମି ଜଳ ଅଗ୍ନି ଵାତ,ନଥିଲା

ଦିବାକର ନାୟକ ଜ୍ଞାନର ସୂରୁଜ ଆଜି ହୋଇଛି ଉଦୟକାମ କ୍ରୋଧ ମୋହ ମାୟା ନେଇଛି ବିଦାୟଅନ୍ତର ଖୋଜୁଛିଅଧର ଭଜୁଛିଓଁ ନମଃ ଶିବାୟ… ଓଁ ନମଃ ଶିବାୟ ।। ଶ୍ମଶାନନିବାସୀ ହର ଅନଳନୟନଆଶୁତୋଷ ମହାଦେବ ବୃଷଭବାହନବିଭୂତିଭୂଷଣଭୂଜଙ୍ଗଧାରଣଶିବ

ସୁଚରିତା ପାତ୍ର ନୀରବତାର ଢେଉ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ନିରବି ଯିବ!କେହି ଅବା କଣ ଜାଣିଥିଲା?ଚଳଚଞ୍ଚଳ ସହର ଜନଶୂନ୍ୟର ରାହା ଧରିବସେକଥା କେ ଅବା ଜାଣିଥିଲା ?ରାତିର ଅନ୍ଧକାରରେ ତାରାର ଚିକମିକ୍ କିରଣକେବେ କଣ ନିଆଁ