Author: ସହ-ସମ୍ପାଦକ

ଡ. ବିଭୁଦତ୍ତ ନାୟକ ଦୀପଟିଏ ହେଇକିଛି ସମୟ ଜଳିପାରିବ ମୋ ପାଇଁ ?ବିଶ୍ଵାସ ଅଛି ମୋର, ତୁମେ ମନା କରିବନି,ଏଠି ଖୁବ୍ ଅନ୍ଧାରକଥା ଦିଅ, ଆଲୁଅ ଧାରେବିଚ୍ଛେଇ ଦେଇଥିବମୋ ଅଙ୍କାବଙ୍କା ଚଲାପଥରେମୋର ଶେଷ ପଦପାତ

ବିଶ୍ୱଜିତ ପାଣି ମନେନାହିଁ ମୋର ମନମୟୂରୀକୁ ମନ ଦେଇଥିଲି କେବେ….ମେଘ ଘୋଟିଥିଲା, ତାରା ଫୁଟିଥିଲା, ଜହ୍ନ ଉଠୁଥିଲା ନଭେ…!କାକରଭିଜା ସେ ପାହାନ୍ତି ଅନ୍ଧାରେ ଅବା ବତୀ ଯେବେ ଲିଭେ….କିବା ସଞ୍ଜବେଳେ ମନ୍ଦିରରୁ ଯେବେ ମଙ୍ଗଳଆଳତୀ

ମାନସ ରଞ୍ଜନ ନାୟକ ଜୀବନ ଜୀବିକାର ପ୍ରତିଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱିତାରେ, ଭିଟାମାଟି ଦୁଃସ୍ଵପ୍ନଚେତନାର ଚୌହଦୀରେ କ୍ଷୀଣ ଶୁଭେ, ହରେ ରାମ ହରେ କୃଷ୍ଣ ।ହଜିଛି ଆତ୍ମୀୟତା, ବିବିଧତା ସତ୍ତ୍ୱେ ଭାଷାର ପ୍ରଗଳ୍ଭତାପ୍ଲାଷ୍ଟିକ୍ ଟଙ୍କା ବଜାରରେ, ମହଙ୍ଗା ମିଳେ

ସ୍ନେହାଶିଷ ତ୍ରିପାଠୀ ମୁଁ କେଉଁ ଏକ ଦୁର୍ଗମ ଇଲାକାର ମଫସଲି ଝିଅଟିଏ…ନାଆଁ ମୋର ସୁନୟନା…। ଛାତିରେ ଦୁଃଖର ପାହାଡ଼କୁ ଚାପି ରଖି ବିହସିପାରେ ମନଖୋଲା ହସ…ପର ଦୁଃଖ ଦେଖିହୋଇପାରେ ମୁଁ ସମଦୁଃଖୀ…। ଆପଣାର ହୋଇପାରେତୁଣ୍ଡ

ଚିଦାନନ୍ଦ ଦେହୁରୀ ଯେତେ ବି ଚାହିଁଲେ ଏ ହୃଦୟ କୋହଲୁଚେଇବା ପାଇଁ ତାହାରି ଆଗେ,କୋହକୁ ଦୂରେଇ ହସେଇବା ପାଇଁପ୍ରେମରେ ପ୍ରେମରେ ମୋ ପ୍ରିୟା ରାଗେ । ପ୍ରେମ ସିନା ଅଟେ ଅଢେଇ ଅକ୍ଷରସିନ୍ଦୁକରେ କିବା

ଉଷା ଶତପଥି ପିଲାଦିନ କଥା ମନେପଡେ..ବଣଭୋଜି କରିବାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଅନୁମତିବାପାଙ୍କ ସେ ଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ୟ ଠାଣି,ମା’ର କାକୁତିମିନତିସବୁ ବୃଥା ହୁଏମିଳେନା ‘ହଁ’ ଟିଏ .. ମନେଥିବ … ଆଦ୍ୟ ଯୌବନରେପ୍ରେୟସୀଟି ପାଇଁ ସାଇତି ଥିବାସ୍ନିଗ୍ଧ