Category: କବିତା

ଗୋଲକ ବିହାରୀ ବେହେରା ପରିଶ୍ରମ ଯିଏ କରେ ନାହିଁ ସିଏପ୍ରକୃତରେ ଅପରାଧୀକର୍ମ ହିଁ ଜୀବନ କର୍ମ ଶାନ୍ତି ଦିଏଉଦେ ହୁଏ ସଦବୁଦ୍ଧି । କର୍ମର ଉପରେ ଆମ ଅଧିକାରଫଳ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହସ୍ତରେବିଶ୍ଵାସର ସହ କର୍ମ

ଡ. ସତ୍ୟ ଦାଶ ବରଷାରେ ଭିଜି ବାହାରିଲି ଖୋଜିମୋ ରାଜଧାନୀ ପ୍ରିୟାକୁପାଛୋଟି ନେଇକି ତା ଶାଢ଼ୀ କାନିରେପୋଛିଦେଲା ମୋର ହିଆକୁ, ଖାଇବାକୁ ଦେଲା କାଜୁ କିସମିସବସିଲା ଦୂରେଇ ଦୂରେଡାକିଲେ ଆସିଲା ଯାକିଯୁକି ହୋଇହାତକୁ ଚୁମିଲା

ବିଭୁ ପ୍ରସାଦ ସାହୁ ମାଟି ରଙ୍ଗକୁ ମାଖି ଦେଇକଳା ମଚ୍ ମଚ୍ ଅନ୍ଧାରରେ ବିକିଣା କୋକେଇକୁ କାନ୍ଧରେ ବୋହିକ୍ଳାନ୍ତିବିହୀନ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ସାଥିରେ ଧରିଆଗକୁ ଆଗକୁ ଥାପିଥାଏ ସିଏଅନୁସନ୍ଧାନୀ ଯୋଡ଼େ ପାଦ ! ବାଟ ହାଟରେ

ଅଦ୍ଵୈତ କୁମାର ପଣ୍ଡା ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ ଭାଜି ହୋଇଗଲା ବୟସର ବୈଶାଖୀ ଖରାରେମନ ଝାଉଁ ବଣ ଝାଉଁଳିଲା ତା ତାତିଲା ଝାଞ୍ଜି ପବନରେ । ମୁଁ କି ମୋର ବୋଲି କିଛି ନାହିଁସବୁ ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ

ସୁଜାତା ମହାପାତ୍ର ଏ ମାଟି କେବେ ମୋର ଥିଲା ଯେ’ ! ସେ ତ’ ଏକ ମିଛ ପ୍ରହେଳିକା,ଧୂଆଁ ଧୂଆଁ କାନୀ ଉଡେଇପବନରେ ମିଳେଇ ଯାଉଥିବାଅନୁଢ଼ା ମନୋଇ ପ୍ରେମିକା ! ତୁ ପାଦରେ ଚାପି

ନୀଳିମା ନିବେଦିତା ସହିତ ଯେ ରହିଲା, ସେ ସାଥୀଆପେ ବାଣ୍ଟି ହୁଏ ଯାହାକୁ, ସିଏ ପ୍ରୀତିକଦପା କେବେ ବିଶ୍ରାମ ପରି ଲୋଡ଼ା ପଡ଼େ ବି ବିରତିଲୁହ ବନିଯାଏ ଯେତେବେଳେ ଶେଷ ସମ୍ପତ୍ତି ! ଏଇ

ଲଲାଟେନ୍ଦୁ କବି ଚଳିବ ଜଳଧି ଜଳେ ଅଥଳ ଅତଳ ?ତୋଳିବ ବିପୁଳ ରତ୍ନ ଦୁର୍ମୂଲ୍ୟ ଉପଳ ? ୧॥ ଗୋଟିଗୋଟି ମଣିମୁକ୍ତା ଆଣିବ ଗୋଟାଇ,ସାଗର କି କହୁଅଛି କେବେ ନାହିଁ ନାହିଁ ? ୨॥

ତାରାପ୍ରସାଦ ଜେନା ଶାନ୍ତି ଦେବ ବୋଲି କହିଥିଲ ସିନା ଦୁଃଖ ଦେଇଦେଲ ବେଶିଲୁହ ପାଣି ମୋର ଶ୍ରାବଣଠୁ ବଡ଼, ସୁଖ ପାଇଲିନି ବେଶି । ୦ । ସୁଖ ଦୋଳି ପରେ ଝୁଲିବାଟା ମିଛ