Category: କବିତା

ରାଜ କିଶୋର ଆକାଶ ତଳେ ପୃଥିବୀପୃଥିବୀ ଉପରେ ମୁଁତୁମ ବିନା ଜୀବନ ଅଧୁରା ଅଧୁରାଯେମିତି ପବନ ବହେ ସୁ ସୁ ।। ମାଟି ଆଉ ଆକାଶର ମିଳାମିଶା ହୋଇଛି ଯେଉଁଠିଭାବେ ତୁମେ ନାହଁ ସେଇଠିଭାବେ

ଚାରୁ ଚନ୍ଦନ ଦାଶ ଝର୍କା ରେଲିଂ ସେପଟୁଭାସି ଆସୁଥିବ ହାଲକା ହାଲକା ପବନମତୁଆଲା କରୁଥିବ ମନକୁଅସ୍ତସୂର୍ଯ୍ୟର ଶେଷ ସ୍ପର୍ଶ ବିଛୁଇଁଦେଇ ଯାଉଥିବ, ଦେହକୁଟେବୁଲ ଥାକରେ ଥୁଆ ହୋଇଥିବାଦେବଦାସ ଛୋଟରାୟଙ୍କ କବିତା ଭିତରୁଝରି ପଡୁଥିବ ତମ

କୃଷ୍ଣାକେଶୀ ବଳିୟାରସିଂହ ସମାନତାର ଦ୍ୱାହି ଦେଇକରତାଳି ସାଉଁଟିଲଶ୍ରୋତାମଣ୍ଡଳୀରେପ୍ରିୟ ବକ୍ତା ବୋଲାଇଲ ତୁମ ପରେ ହେଲିମୁଁ ମଞ୍ଚାସିନକରିବାକୁ କିଛି ଅଡ଼ୁଆପ୍ରଶ୍ନର ସମାଧାନ ରାତିରେ ମୋ ଚଲାପଥହୋଇଯାଏ କଣ୍ଟକିତଦେଉଥାଏ କେଉଁ ଅଜଣାବିପଦର ସଙ୍କେତ….ତୁମ ପୁରୁଷ ଜାତି ପାଇଁଆଜି

ଶୁଭଶ୍ରୀ ପ୍ରଧାନ ଏଠି ଗଣତନ୍ତ୍ର ହୁଏ ରାଜନୀତି ହାତେ ବଳାତ୍କାର,ହଁ ମୁଁ ସୁଭାଷ କହୁଛିଏବେବି ଚେଇଁରହିଛି,ମୋ ଅଖଣ୍ଡ ଭାରତ ମାଆକୁଦିଲ୍ଲୀରୁ ପଲ୍ଲୀ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହେବାର ଦେଖୁଛି lସବୁ ଷଡଯନ୍ତ୍ରର ସୂତ୍ରଧାରକ ଶକୁନି ମାମୁଁଙ୍କୁ,ଖୁବ

ଦୁଷ୍ମନ୍ତ କୁମାର ବେହେରା ସେଇ ମନଲୋଭା ଚାହାଣୀଆଜିବି ନିଶାଶକ୍ତ କରି ରଖିଛିହୃଦୟକୁ ବାରମ୍ବାରକ୍ଷତାକ୍ତ କରୁଛିଜୁନ ରାତିର ସେଇ ତାତିସେଇ ଚାହାଣୀର ଉଷ୍ମତାଆଜିବି ମୋ ଶିରାପ୍ରଶିରା ଧମନିରେଅନୁଭୂତ ହେଉଛି । । ସେଇ ଆଖିକୁ ନେଇମନରେ

ଦୀପକ କୁମାର ଶତପଥୀ ହେ ପ୍ରେମ ତୁ ଚାଲିଯା କେଉଁ ଅଗନା ଅଗନି ବନସ୍ତକୁଯେଉଁଠି ତୋ ସ୍ୱରରେ ସ୍ୱର ମିଳେଇଗୀତ ଗାଉଥିବ ଝରଣାଆଉ ତୋ ପାଦରେ ପାଦ ଛନ୍ଦି ନାଚି ଯାଉଥିବମଳୟ ପବନମୋର ଅଛି

ଦେବଯାନୀ ରାୟ ତମେ ମତେ ଭଲଲାଗଯେମିତି ନିହାତି ଆପଣାର କେହି ଜଣେସେଥିପାଇଁ ତ ମୁଁ ତୁମ ସହମନ ଖୋଲି ଗପେସ୍ୱପ୍ନକୁ ସଜାଏ ।।ମତେ ଲାଗେତୁମ ଆଖିର ଅକ୍ଷାଂଶରେ ଅଙ୍କାଆକାଶର ନକ୍ସା ।। ହୁଏତ ଆଉ

ଦେବଯାନୀ ରାୟ ଅଦ୍ଭୁତ ସନ୍ମୋହନରଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ୟ କଳ୍ପନାରେଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ଏକ କାୟାକଳ୍ପମୋ ଆଖିରେ ଚିତ୍ରିତତୁମ ଦେହମନ ଲୁଣ୍ଠିତ ଆଜିଆଉ କାହା ପାପ ନଜରରେ ।।ତୁମେ କୁହ ତ,ଖୋଜିବି ତ କେଉଁପରି….ସାରା ରାତି ଗହନ ଅନ୍ଧାରରୁଅଥବା,ସାରାଦିନ ଅସମାପ୍ତସମୁଦ୍ର ବାଲିରୁ

ଦୁଷ୍ମନ୍ତ କୁମାର ସେଇ ଆଖିସେଇ ମନଲୋଭା ଚାହାଣୀଚାହାଣୀରେ ବି ଥିଲା ମାଦକତାଦଶ ଫୁଟ ଦୂରରେ ଥିଲିହାତରେ ଥିଲା କାଚ ଗ୍ଲାସସଫ୍ଟ ନା ହାଡ଼ ଡ୍ରିଙ୍କସେ କଥା କହିବିନିକେବଳ ଦେଖୁଥିଲିଭିଡ଼ ଭିତରେ ବାରି ହୋଇ ପଡୁଥିଲାସେଇ

ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ର ଅଧା ଖରା ଅଧା ଛାଇରଷଢ଼ଋତୁରେ ଅଭିମନ୍ତ୍ରିତ ହୋଇମାଟି ହସିଉଠି ଜୀଉଁଥିଲା ପରି,ପ୍ରାପ୍ତି ଅପ୍ରାପ୍ତି ହସ ଲୁହରପର୍ଯ୍ୟାୟବାଚୀରେପ୍ରେମକୁ ବି ତଜୀଇଁବାକୁ ହୁଏ । କେବେ କେବେଦୀର୍ଘଦିନ ଧରି ଖେଳି ଯାଇପାରେନିରାଶାର ଅତିରଞ୍ଜିତ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଉତ୍ତାପ