Category: କବିତା

କୁଳମଣି ଷଡ଼ଙ୍ଗୀ ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ ନଭେ ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନ !!ଆ’ ଜହ୍ନମାମୁଁ ଖେଳିବ ତୋର ସାଙ୍ଗେ ମୋ’ଧନ । ଆ’ ଜହ୍ନମାମୁଁ ଆଆରେ ନେଇ ସରଗ ଫୁଲ,ଖେଳିବ ତୋ ସଙ୍ଗେ କହ୍ନେଇ

କ୍ଷଣପ୍ରଭା ମହାନ୍ତି ସ୍ମୁତି ଅନୁଭୂତି ସବୁ ସେ ସାଉଁଟି, କେବେ ବସେ ମନ ମାରିକୋମଳ ତନୁରେ ବର୍ଷାର ଛିଟାଶୀହରଣ ଦିଏ ଭରି । ମନ ଅଳିନ୍ଦତା ଆନ୍ଦୋଳିତ ହୁଏ, କେତେ ଯେ ଅବୁଝା ପ୍ରଶ୍ନକେବେ

ସୁଶ୍ରୀ ଶୁଭସ୍ମିତା ମହାନ୍ତି ଗୁରୁ ଯେ ମଳୟ ପବନ,କାଷ୍ଠକୁ କରନ୍ତି ଚନ୍ଦନ । ଗୁରୁ ପୟରେ ରଖି(ଲେ) ଲୟ,ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ହେବ ଉଦୟ । ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଗତି ନାହିଁ,ବିନା ଗୁରୁରେ ଶିକ୍ଷା କାହିଁ

ଅମିତା ମହାନ୍ତି ନିସ୍ବାର୍ଥପର ସେବାରେଶାନ୍ତିର ବାର୍ତ୍ତା ଆଣିଦିଏସୁନେଲି ସ୍ବପ୍ନରେ ଭରେ ମହକସୁଧାମୟ କରେ ପ୍ରେମ । ଶୁଭ ମୂହୁର୍ତ୍ତ ଆସେହଳଦୀ ରଙ୍ଗରେ ମନ ଭିଜେସଙ୍ଗୀତର ତାଳେତାଳେରୁଣୁଝୁଣୁ ଚୁଡ଼ିର ସ୍ଵରଚିକ୍ ମିକ୍ କରେ ସିନ୍ଥିରେଲାଲ୍ ସିନ୍ଦୂର

ଛବିରାମ ସେଠି ହେ ପରମଗୁରୁ ପରମ ଈଶ୍ଵରତୁମ୍ଭେ ଯେ ବିଦ୍ୱାନ ଗୁରୁମହାଚେତନାର ପରଂବ୍ରହ୍ମ ତୁମେଜ୍ଞାନ ଜ୍ୟୋତି ମହାମେରୁ । (୧) ଏକାଧାରେ ଥିଲ ମହାଜ୍ଞାନୀ ଗୁଣୀଶିକ୍ଷାବିତ୍ ଦାର୍ଶନିକସର୍ବପଲ୍ଲି ଭାବେ ରାଧାକ୍ରିଷ୍ଣନ୍ ନାମେମହା ମେଧା ବିଚାରକ

ଗୀତାଞ୍ଜଳି ପୃଷ୍ଟି ପୂଜ୍ୟ ଗୁରୁଦେବ ଦେବତା ସମାନତୁମ ପଦେ ରଖି ଲୟଅତିକ୍ରମି ବାଧା ଜିଣିବି ଜଗତତୁଟାଇ ମନରୁ ଭୟ । ତୁମ କର ସ୍ପର୍ଶେ ଦୂରହେଲା ମୋରଅଜ୍ଞାନ ତମସା ଘୋରଦେଖାଇଲ ତୁମେ ଶୂନ୍ୟରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣକୁବ୍ରହ୍ମମୟ

ପୁଷ୍ପଲତା ଶତପଥୀ ଭୁଲି ହୁଏନାହିଁ ଅଭୁଲା ଅତୀତସ୍ମୃତି ହୋଇଯାଏ ରହିଯେତେ ଖୋଜିଲେ ବି ମିଳେନାହିଁରହେ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ହୋଇ । ହେ ମୋର ଅତୀତ କାହିଁ ଚାଳିଗଲମୋତେ କରିଦେଇ ଏକାଅଫେରା ରାଇଜେ ରହିଅଛି ମୁହିଁସାଉଁଟୁଛି ପରିଭାଷା

ତାରାପ୍ରସାଦ ଜେନା ରକେଟରେ ବସି ଚାଲ ଆମେ ମିଶି ପଳେଇଯିବା ଜହ୍ନକୁସେଇଠାରେ କେତେ ମଜା କରି ସତେବଢ଼େଇଦେବା ପ୍ରେମକୁ…….ରକେଟରେ ବସି ଚାଲ ଆମେ ମିଶି….. ! ୦ ! ଥଣ୍ଡାଥଣ୍ଡା ମନ କାଟି ସବୁଦିନହସିବା

ବିଶ୍ୱେଶ୍ୱର ମାଝୀ ରାତିରେ ଆଲୋକ ଦେଖାଏ ଶଶାଙ୍କଶୀତଳତା ଭରିଦିଏଗୁରୁଦ୍ରୋହୀ ଶାପ ପକ୍ଷେ ଆଲୋକିତପକ୍ଷେ ଅନ୍ଧକାର ସହେ । ଶିବଙ୍କ ଜଟାରେ ଶୀତଳତା ଭରିରାହୁକେତୁ କୋପ ସହଗ୍ରହ ମଧ୍ୟେ ଗଣା ପ୍ରଭାବିତ କରେଜୀବନକୁ ଚନ୍ଦ୍ର ଗ୍ରହ

କହ୍ନେଇ ସାହୁ କବିର ମୃତ୍ୟୁ ପରେହାତ ତାର ଛିଣ୍ଡି ପଡ଼ିଲା ଶିକୁଳିରୁବର୍ଷା ଘନେଇ ଆସିଲାଇତସ୍ତତ ହୋଇ ପଡ଼ି ରହିଲେ ଗଛମାନେଆକାଶ ବରଫ ପାଲଟିଗଲା,ମାଟି ଉର୍ବର ହେଲା କବିର ରକ୍ତରେ l କବି ଜନ୍ମିବାର ଗୋଟେ