ଦୀପ୍ତି ଦାସ ପିଠି କରି ବସିଛି ପୋଖରୀରଅହଙ୍କାରୀ ନୀରପଦୁଅଁ ପତର ବିନତି କରେପାଶେ ଥାଇ ତୁ ମୋର । କିଆଁ ରହୁ ଏତେ ଦୂରସାଥି ବିହୀନ ସେରହିଥାଏ ଉର୍ଦ୍ଧମୁଖଝରାଇ ଦେବ କି କାଳେବର୍ଷା ପାଣି
Category: କବିତା
ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ତୁମେ କହିଥିଲ,ବସନ୍ତ ଆସିଲେ, ତୁମେ ବି ଆସିବ,ତୁମରି ସେ ସୁକୁମାରୀ କୁମାରୀ ଅଙ୍ଗଲତାକୁସୋରିଷ ଫୁଲର ହଳଦିଆ ଶାଢୀରେ ସଜାଇମୋତେ ପ୍ରୀତି ଉପହାର ଦେବ । ତୁମେ କହିଥିଲ,ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ,ଥିରିଥିରି ମଳୟ
ପବିତ୍ର ବେହେରା କେଉଁ ସମୟରେ ଗଢିଛି ବିଧାତାଲାବଣ୍ୟବତୀ ରୂପକୁ ତୋହର, ମନରେ ଉଠଇ ଆଶା ଅସୁମାରୀଦେଖି ଶ୍ୱେତପଦ୍ମା ମୁଖକୁ ତୋର, କେଉଁ ରାଇଜର ଅପସରୀ ତୁମେରମ୍ଭା ମେନକା ବିଦ୍ୟୁତା ନା ଉର୍ବଶୀ, ରୂପଲାବଣ୍ୟର ଗନ୍ତାଘର
ଲଲାଟେନ୍ଦୁ କଵି (ଦେହ ଆତ୍ମା ଓ ପରମାତ୍ମା) କଣା ବାଲଟିରୁ ଯଥା ଜଳ ଯାଏ ଝରି ।ତଥା ଆତ୍ମା ଯାଏ ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶରୀରୁ ନିଃସରି ॥ ୧ ଚକ୍ରଵାତେ ଶୁଷ୍କ ପତ୍ର ଉଡିଲା ପରାଏଭାରଶୂନ୍ୟ
କୈଳାସ ଚନ୍ଦ୍ର ସାହାଣୀ କାଠଯୋଡ଼ି କୂଳେ ନରନାରୀ ମେଳେବସିଥିଲେ ଦିନେ ଗାନ୍ଧୀ ଗାନ୍ଧୀ,ଧୋତି ପାଇଜାମା ଶୋହୁଥିଲା ଦେହେଉତ୍କଳ ଚରଣ ବନ୍ଦି ;କହୁଥିଲେ ମନୁ ଫାନ୍ଦି…ଆମରି ଦେଶରେ ଆମେ ପରାଧୀନଦିନ ସରେ କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି । ଗାନ୍ଧୀ