Category: କବିତା

ମନୋଜ ମିଶ୍ର ସବୁ ତାରାମାନେକାଳେ ଦିନେପ୍ରେମିକା ଥିଲେ,ଖୁବ ପ୍ରେମ କରୁଥିଲେ.. ସେମାନେ କବିତା ଲେଖିଲେରଡ଼ ନିଆଁରେ ଜଳିଲେଖୁବ ଜାଳିଲେଆଉ..ସୁନା ପରି ଦାଉଦାଉ ଝଟକିଲେ… ହଠାତ ଦିନେଖବର ଉଡିଲା..ଆକାଶ ଶାଖାରେସେମାନେମାଳମାଳ ହେଇ ଟାଙ୍ଗି ହେଇଗଲେ.. ସମସ୍ତଙ୍କ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ବୈଶାଖର ଧୁଉ ଧୁଉ ଦିପହରେସବୁ କିଛି ଜଳୁଛି ଯେମିତି,ଜନପଦ, ନଗରର ରାଜରାସ୍ତା,ବୃକ୍ଷର ପ୍ରତିଟି କୀଶଳୟସବୁ କିଛି ଜଳିଯାଏ ଏଠି ।ଜଳିଯାଏ ପଥିକର ପାଦ,ତୁମେ କି ଜାଣିଛ ?ତିଳେ ଧୁଆଁ ଦିଶେନି କେଉଁଠି,ସମସ୍ତେ

ଚିତ୍ତରଞ୍ଜନ ପଧାନ କେବେ ଘିଅ ସଳିତା ଜାଳିଦେବୀଙ୍କ ମୁହଁରେ ସିନ୍ଦୂର ଲଗେଇକି କେବେ ରକ୍ତ ଧାରେ ଦେଇବା’ ମୋର କରିନି ପୂଜାଆଖି ବନ୍ଦ କରି ପଢି ନାହିଁ-“ଯା ଦେବୀ ସର୍ବ ଭୂତେସୁମାତୃ ରୁପେଣ ସଂସ୍ଥିତାନମ୍ଃ

ସଂଘମିତ୍ରା ସାମନ୍ତରାୟ କେତେ ଭାବିଚିନ୍ତି ମତି ହେଜିଘରେ ତୁମ ନା ଦେଇଥିଲେ ନୀଳୋତ୍ପଳ !ନୀଳ ପୁଣି ଉତ୍ପଳ….ଆହାଃ,କେତେ ସୁନ୍ଦର ସତେ, କେଡ଼େ କମନୀୟ !ହେଲେ ଦିନେ ଭଲା କୋଉ ଗଭାରେ ସାଜିଲ ଦରଫୁଟା କଇଁ

ଲତିକା ମହାପାତ୍ର || ୧ || ଭିଡ଼ ଭିତରେ ବି ଏକୁଟିଆ ଏଠିପ୍ରତିଟି ରାସ୍ତା ପରାମଥାରେ ମୋହର କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଦାୟକର୍ମକ୍ଲାନ୍ତି ବାଟସାରାଚିତ୍ରିତ ମୋର କାନଭାସ ଏବେସବୁ ଲାଗେ ନୂଆନୂଆକିସମ କିସମ କଷ୍ଟ ଯେ ଆଣେଉନ୍ମାଦ

ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ର କୁମାର ପଣ୍ଡା ଭସ୍ମ ଅଥବା ଚନ୍ଦନ ଚିତା ସଦୃଶବୋଳିନିଅ କପାଳରେ, ଦେଲି ମୋର ‘ସତୀତ୍ୱପଣ’ଶୁଭ୍ର ବସ୍ତ୍ର, କୌପୀନ ପରି ଆବୋରି ନିଅ ତୁମ ଅଙ୍ଗରେମୋ ଷୋଳକଳାରେ ନିହିତ ଗୋଟିଏ ‘ଶୃଙ୍ଗାର’ । ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ

ଅଞ୍ଜଳି ପଟ୍ଟନାୟକ ଏ ମାଇପି ଜୀବନଟା ନାସେ ଦରସୁଖା ମୁଡୁକୁ ପରିଉପରକୁ ସବୁ ଦିଶୁଥାଏ ଠିକ୍ ଠାକ୍ଭିତରଟାହଜାରେ କଞ୍ଚାପଣର ଗନ୍ତାଘର… ଯୋଉଠି ସେ ଭାବିନିଏ ସେ ପାକଳହେଇଗଲାଣିଶୁଖି ପାଚି ମଜେଇ ଗଲାଣିମଞ୍ଜ ତା’ର ହେଇଗଲାଣି

ପ୍ରଦେଶ ପ୍ରଧାନ ଝିଙ୍କାରିର ଶବ୍ଦଗାଁମୁଣ୍ଡ ମଶାଣିରୁ ଶୃଗାଳର ଶୋକଗଭୀର ଅନ୍ଧାର ଭେଦିକେହିଜଣେ ପଢ଼ୁଥିଲାଏକାନ୍ତରେସ୍ମୃତିର ପୃଷ୍ଠା ପରେ ପୃଷ୍ଠା । ସମର୍ପିତ ବୟସସମର୍ପିତ ସବୁ ପୁଣ୍ୟ, ଯାହା ଅର୍ଜିତକ୍ଷଣିକ ସମୟେକାହାର ମଙ୍ଗଳ ମନାସିପାହାଚ ପରେ ପାହାଚ

ଛବିରାମ ସେଠୀ ଉତ୍କଳ ମାଟିରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲେଓଡ଼ିଆ ସନ୍ତାନ ବୀରଅମରେ ଆଜି ଜୟଗାନ ତବଉତ୍କଳ ଦିବସ ସ୍ଵର ।(୧) ଉତ୍କଳ ମାଟିର ପୂରୁବ ଗୌରବମଧୁସୂଦନଙ୍କ ନାମଫକୀରମୋହନ, ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସଉତ୍କଳର ମହାମାନ୍ୟ ।(୨) ଗୈାରୀଶଙ୍କର, ରାମକୃଷ୍ଣ

ପ୍ରଣତୀ ତ୍ରିପାଠୀ ଶରୀର ସୁନ୍ଦର ସତପ୍ରେମଠୁ ନୁହେଁ…ସୁନ୍ଦରତା ଏକ ମୋହାସକ୍ତଆକର୍ଷଣ ସତହୃଦୟଠୁ ନୁହେଁ… ଦିଗନ୍ତ ନଥିଲେ ଦରିଆମେଘ ମଲ୍ହାର ନଥିଲେ ନୀଳିମାଅଦୃଶ୍ୟ ସେ ହାତର ଶୃଙ୍ଗାର ନଥିଲେ ସୁଷମା…ନିଃସର୍ତ୍ତ ନିଟୋଳ ଆଶ୍ଳେଷର ଅନୁଭବ ନଥିଲେ