Category: କବିତା

ନୀଳିମା ନିବେଦିତା ଜୀବନ ସହଜ ଥିଲାପାଣି ପରିପବନ ପରିମୁଁ, ହଁ ମୁଁ ହିଁ ତାକୁ ଜଟିଳ କରିଦେଲିମୋ ବୁଦ୍ଧିରେ, ବିଚାରରେ, ହିସାବନିକାସରେ । ଜୀବନ କେବେ ବି ଧୋକା ଦେଇନିଧିକାରିନି ମୋତେକେବଳ ନେଇଛି କେତେଟା

ଡମ୍ବରୁଧର ବେହେରା ଅପେକ୍ଷା କି ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକକଟା ଘା ‘ ପରେଚୂନ ଆଉ ବ୍ଲିଚିଂରସଫେଦ ମଲମନା ଶୁଖିବାର ନାଆ ନେଉଛିନା ଜଳନର ନିଆଁ ଦିଶୁଛିଖାଲି ଅନୁଭବ ହେଉଛି । ରସଗୋଲା ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏଗିଳୁଛି…ହେଲେ ପାଟିକୁ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ହେ ପୃଥିବୀ,ତୁମେ କାଳେ ସର୍ବଂସହା ଧରିତ୍ରୀ,ତୃମେ ସୃଷ୍ଟି, ତୁମେ ଜନନୀତୁମରି କାରଣ ଏଇ ସମଗ୍ର ସୃଜନୀ ।ନାରୀ ବି ତ ସବୁ କିଛି ସହିଯାଏ,ପଣତରେ ଲୁହ ପୋଛି ଦୁଃଖ ସବୁ ପିଇନିଏତୁମଠାରୁ

ବିଭୁଦତ୍ତ ଦାସ ମୁଁ ଦୁହିତା, ଦୁର୍ଗା, ଲକ୍ଷ୍ମୀ, ଦ୍ରୌପଦୀ, ସୀତାପଦବୀ ଛଳେ ଲୁଚାଏ ମୋ ମନର ବ୍ୟଥା ।ଛାତି ତଳେ ଚାପି ରଖେ କେତେ ଅକୁହା କଥାମହିୟସୀ ବୋଲି ମିଛ ଉପାଧିରେ ମୁଁ ଭୂଷିତା ।

ଗୀତାଞ୍ଜଳି ପୃଷ୍ଟି ଆଧୁନିକ ଏହି ସମାଜ ବକ୍ଷରେଚିତ୍ର ଚରିତ୍ରଙ୍କ ମେଳିବଦଳି ଗଲାଣି ବାସ୍ତବତା ଏଠିପ୍ରହସନ ଯାଏ ବଳି ll ଧୋବ ଧାଉଳିଆ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵ ପଛରେଲୁଚିଥାଏ ସଇତାନିଦେଖାଇ ସୁନ୍ଦର ଲଗାନ୍ତି ହୁନ୍ଦରକରୁଥାନ୍ତି ରାହାଜାନି ll ଭଦ୍ର

ଗଣେଶ୍ଵର ସାହୁ ସଖୀ ତୁମ ପ୍ରେମଠିକ୍ ଏ କୁହୁଡ଼ି ପରିଭିନ୍ନ ଏକ ଭ୍ରମ । ଅଦୃଶ୍ୟ ତା’ ଛଳର ଆର୍ଦ୍ରତାଭିଜେଇ ଦେଇପାରେ ଦୁଇ ଆଖିପତାତୃଷାର୍ତ୍ତ ଚର୍ମଆଉ ଚର୍ମ ତଳ ଗୋଟିଗୋଟି ସତ୍ତା । ଅଦୃଶ୍ୟ

ଅରୁଣ କୁମାର ମିତ୍ର ହଜାର ଜନମ ଧରିବାରମ୍ବାର ଆସିବି ଫେରିକାଉ କିମ୍ବା କୁମ୍ଭାଟୁଆ ବେଶେ,ଅଥବା ମୟୂର ହୋଇମସ୍ତକେ ଶିଖା ନେଇନାଚୁଥିବି ଘନ ଉଲ୍ଲାସେପାହାଡ଼ ପର୍ବତାକୀର୍ଣ୍ଣଏଇ ସେଇ କଳିଙ୍ଗ ପ୍ରଦେଶେ । ବିଷମ ବାସନା ମନେବୁଲୁଥିବି

ଛବିରାମ ସେଠୀ ଭାରତ ମାତାର ବୀରପୁତ୍ର ତୁମେଗାଇଲେ ମୁକ୍ତିର ମନ୍ତ୍ରଓଡ଼ିଆ ବଜାର କଟକେ ଜନ୍ମିଲହୋଇଥିଲ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଛାତ୍ର । (୧) ଯୁବଶକ୍ତିର ଧ୍ଵଜା ଉଡ଼ାଇଲଦେଶ ସ୍ବାଧୀନତା ପାଇଁକଳିଙ୍ଗ ମାଟିକୁ ରଖିଲ ବିଶ୍ବରେଉତ୍ତୁଙ୍ଗ ଶିଖରେ ନେଇ

ପବିତ୍ର ବେହେରା ଏ ଦୁଷ୍ଟ ଶୁଣଆଜି ମୋ କି-ବୋର୍ଡ ମୋତେ ପ୍ରଶ୍ନ କରୁଛି,କଣ ଏ ବର୍ଷ ଗୋଲାପ ଦିବସରେତୁମେ ମୋତେ ଗୋଲାପ ଦେବ ନାହିଁ ? ସେ ଅବା କେମିତି ଜାଣିବତୁମେ ଏବେ ରଙ୍ଗୀନ

ଦୀପ୍ତି ଦାସ ପିଠି କରି ବସିଛି ପୋଖରୀରଅହଙ୍କାରୀ ନୀରପଦୁଅଁ ପତର ବିନତି କରେପାଶେ ଥାଇ ତୁ ମୋର । କିଆଁ ରହୁ ଏତେ ଦୂରସାଥି ବିହୀନ ସେରହିଥାଏ ଉର୍ଦ୍ଧମୁଖଝରାଇ ଦେବ କି କାଳେବର୍ଷା ପାଣି