Category: ଗଳ୍ପ

ମନୋରମା ସାହୁ ଏଇ ଟିକେ ଆଗରୁ କୋଳାହଳରେ ଫାଟି ପଡୁଥିବା ଘରଟି ଏବେ ଶୂନଶାନ୍ । ମଝିରେ କେବଳ ବୋଉର ସୁଁସୁଁ କାନ୍ଦଣା ଓ ବାପାଙ୍କର ଦୀର୍ଘନିଃଶ୍ଵାସ ଶୁଭୁଛି ଯାହା । ସେତକ ନଶୁଭୁଥିଲେ

ଶିବାଶିଷ ପାଢ଼ୀ ଗଭୀର ଜଳର ମାଛ @ଶିବାଶିଷ ପାଢ଼ୀ ଖବରଟି ପାଇଲାବେଳଠୁ ଅସ୍ଥିର ହେଉଥିଲା ମନ । ଇଛା ହେଉଥିଲା ସାଙ୍ଗେସାଙ୍ଗ ପହଞ୍ଚି ଯାଆନ୍ତି ଘରେ । ଜୀବନର ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମୟର ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ

ଭାନୁ ଶଙ୍କର ମହାନ୍ତି କାଳି ଝିଅର ସବୁ କଳା । ମୁଣ୍ଡରୁ ତଳିପା ସାରାଟା ଶରୀର । ସେତିକି କଳା ତା ଆଖିର ସପନ, ଯେତିକି କଳା ତା ଆଖିର କଜଳ ।  କାଳୀ

ଶିବାଶିଷ ପାଢ଼ୀ ଫଗୁଣ ଆସିଲେ ପଳାଶ ଫୁଟେ ଆଉ ଏ ପଳାଶକୁ ଦେଖିଲେ ମନର କେଉଁ କୋଣରେ ଛପିଥିବା ସେ ତୀବ୍ର ଅଭାବବୋଧ ହଠାତ ଲାର୍ଭା ଭଳି ଫୁଟି ବାହାରିଯାଏ ଅନୁରାଧାର ଛାତି ଫଟାଇ

ଲୋପାମୁଦ୍ରା ନାୟକ ଲିଜା ଆଉ ଶୁଭମ୍ ର କଥା ହେବାର ପ୍ରାୟ ୩୦ମିନିଟ୍ ରୁ ଅଧିକ ହୋଇଗଲାଣି । କିଛି କଥା ଛଳରେ ଏଥର ଲିଜା କହିବାକୁ ଲାଗିଲା- “ଆଚ୍ଛା ଶୁଭମ୍ ତମକୁ କ’ଣ

ପ୍ରତିଭା ସାହୁ ନିଶବ୍ଦରେ ଝରିପଡ଼ିଲା ଶେଫାଳି । ଭୂମି ଉପରେ ପଡ଼ି ସତେଯେପରି କହୁଛି, “ହେ କ୍ରୁର ପ୍ରକୃତି ! ଇଏ କି ନିଷ୍ଠୁର ନିୟମ ତୁମର ? ତୁମ ନିୟମ ପାଇଁ ବଳିପଡ଼ିଲା

ନୀଳିମା ନିବେଦିତା “ଖୁବ୍ ଛଳଛଳ, ଚଞ୍ଚଳ ସ୍ଵଭାବର ଥିଲା ସେ । ସଦ୍ୟ ଜନ୍ମିତ କଅଁଳ ବାଛୁରୀଟେ କି ସତେ ! ବଡ଼ ବଡ଼ ଟଣା ଟଣା ହରିଣୀ ଭଳି ଆଖି ତାର ।

ଶିବାଶିଷ ପାଢ଼ୀ ସହରରେ ନିଜ ଘର ହେବା ପରେ ଗାଁରୁ ଜବରଦସ୍ତ ନେଇ ଆସୁଥିଲେ ମନୋଜ ବାବୁ । ଗାଁର ସେଇ ଛୋଟିଆ ଘରେ ସାରା ଜୀବନ କଟାଇ ଦେଉଥିବା ମା’ ମଙ୍ଗୁ ନଥିଲେ

ମୌସୁମୀ ଦାସ “କି ଗୁଣ ଗାଇବି ଖଜୁରୀ ଗଛର ଲୋ ସଜନୀ, ସେ ତ ମୂଳରୁ ପାହାଚ ପାହାଚ।” ଚମକି ପଡ଼ି ଅରବିନ୍ଦ ପଛକୁ ବୁଲି ଚାହିଁଲେ । ଆରେ …ଏ ତ ସେଇ