Category: ଗଳ୍ପ

ଶ୍ଵେତପଦ୍ମା ପାଢୀ ଚୈତ୍ର ମାସ ସରି ବୈଶାଖ ଆରମ୍ଭ ହେଲାଣି । ଉତ୍ତପ୍ତ ଝାଞ୍ଜି ପବନକୁ ଧୁଧୁ ଖରା, ଦେହରୁ ପାଣି ଶୋଷି ନେବାକୁ ଉଦ୍ୟତ । ନିସ୍ତବ୍ଧ ନିଶବ୍ଦ ଘରଟା ଭିତରେ ମୁଁ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ସ୍ୱାତୀ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ଝିଅର ନାଆଁ । ମୋ ଅଫିସର ମୋର ଜଣେ ସହକର୍ମୀ । ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର, ଗୋରା ତକତକ ଦୁଧଅଳତା ତାର ଦେହର ରଙ୍ଗ । ସ୍ଵାତୀ କହିଲେ,

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ସନାତନ ଆମ ଗାଁର ସେମିତି କୋଉ ବଡ଼ ନାମଜାଦା ଲୋକ ନଥିଲା କି ବଡ଼ ଚାଷୀଟାଏ ବି ନଥିଲା । ବେଶି ପାଠୁଆ ନଥିଲା କି ସେମିତି କିଛି ବଡ଼ କିମ୍ବା

ଲଲାଟେନ୍ଦୁ କବି ( ୧ ) ଅନ୍ୟ ସଂପ୍ରଦାୟର କିଛି ଲୋକଙ୍କୁ ବିନାଶ କରି ଫଳତଃ ସ୍ଵଧର୍ମକୁ ପୁନରୁଦ୍ଧାର କରିବାର ଆନନ୍ଦଟା ଉଭେଇ ଗଲା ।  ପଣ୍ଡିତେ ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ନିଜର

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ଜାନୁୟାରୀ ମାସର ଶୀତ ସକାଳ, ଚାରିପଟେ ଘନ କୁହୁଡ଼ି ତାର ବହଳ ଚାଦର ତଳେ ସବୁ କିଛି ଢାଙ୍କି ରଖିଥାଏ । କୁହୁଡ଼ି ଘେରା ସକାଳରେ ଆମ କୂଅ ପାଖ ପିଜୁଳି

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ଅନେକ ସମୟ ହେବ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବୁଡ଼ି ସାରିଥିଲା, ତଥାପି ଭଲ ଭାବରେ ଅନ୍ଧାର ହୋଇ ନଥିଲା । ଅନ୍ଧାର କେମିତି ହୋଇ ଥାଆନ୍ତା ଯେ ? ସେଫାଳୀ ପରା ମୋ ସାଥିରେ

ସୁବଳ ମହାପାତ୍ର ନା ଅଭି, ଆଉ ନୁହଁ । ଏବେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଜଣେ ଡୋନର ହିଁ ଖୋଜିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଅଲରେଡ଼ି ଦୁଇ ଥର ହାର୍ଟ ଷ୍ଟ୍ରୋକ ହେଇ ସାରିଲାଣି । ଆଉ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ଅଂଶୁମାନ ଅଫିସ ଗେଟ ପାଖର ସେଇ କୃଷ୍ଣଚୁଡ଼ା ଗଛ ତଳ ଛାଇରେ କାରଟାକୁ ପାର୍କିଂ ଲଗାଇ ଦେଇ ତା’ଉପରେ ଆଉଜି ଠିଆ ହୋଇଗଲା । ରୁଚି ଏବେ ଆସୁଥିବ, ତାର ଛୁଟି

ସରୋଜ ପଣ୍ଡା ସେଦିନ ଖୁବ ବର୍ଷା । ତିନ୍ତିତିନ୍ତି ସ୍କୁଟିରୁ ଓହ୍ଲାଇଛି, ପ୍ରିୟାର କଲ୍‌ ଆସିଲା । ସେ କହିଲା, “ସୁଜାତା ନାନୀ ଆଉ ନାହାଁନ୍ତି ।” ମୋର ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ସୁଜାତା ନାନୀଙ୍କ

ଶିବାଶିଷ ପାଢ଼ୀ ବହୁତ ବର୍ଷପରେ ଦେଖାହେଲା । ନାଇଁମ ବାସ୍ତବରେ ନୁହେଁ ଫେସବୁକ କାନ୍ଥରେ । ଏକ ନାଲି ଶାଢୀରେ ଠିକ ଏକ ସାଧବବୋହୂ ପରି ଦେଖାଯାଉଥିଲା ସାଧନା । ଠିକ ଆଗପରି ।