Category: ଗଳ୍ପ

ଦଶହରା ଗଲାଣି ତଥାପି ଦେଖୁନ, ଗୁଳୁଗୁଳି କି ଗରମ କମିବାର ନାଁ ନେଉନି । ବାଥରୁମରୁ ଧୁଆଧୋଇ ହୋଇ ଆସି, ଗୋଡ଼ ପୋଛୁପୋଛୁ ବେଡ୍ ଉପରେ ବସିଲା ରମ୍ୟା । ଓଃ ! ଏ.ସି.

ଦାଢି କାଟୁକାଟୁ ବେସିନ ପାଖରେ ଥାଇ ବାପା ବଡ଼ ପାଟିଟାଏ କରି ବୋଉକୁ ଡାକ ପକେଇଲେ, ‘ହଇଓ ମୋ ଫିଟିକିରିଟା କୋଉଠି ରହିଲା, ବ୍ଲେଡ ଲାଗି ଗଲା ମ, ଗାଲରେ ।’ ମାଆ ବି

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ମାଆ ଯେବେଠାରୁ ଘରର ସବୁ ଝରକା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଛି ସେବେଠାରୁ ଘର ଭିତରଟାରେ ଏକ ହାଲକା ଅନ୍ଧକରର ପତଳା କୁହୁଡ଼ି ଘେରି ରହିଛି । ମାଆର କଡ଼ା ତାଗିଦ୍, କେହି ବି,

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ‘ଭଜ ଗୋବିନ୍ଦଂ, ସ୍ମର ଗୋବିନ୍ଦଂ, ଗୋବିନ୍ଦଂ ଭଜ ମୁଢ ମତି’, ଆଦି ଗୁରୁ ଶଙ୍କରାଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ଏଇ ଗୀତଟି କିଏ ଜଣେ ବନ୍ଧୁ ହ୍ୱାଟସଅପ ଗ୍ରୁପରେ ଶେୟାର କରିଥିଲେ । ସୁଧାକର ବାବୁ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ସବୁଦିନ ସକାଳ ସାଢେ ପାଞ୍ଚଟା ବେଳକୁ ସୁମିତ୍ରା ଦେବୀଙ୍କର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ । ଖୁବ୍ ବେଶି ଧର୍ମପରାୟଣା ନାରୀ ନହେଲେ ମଧ୍ୟ ସକାଳେ ଉଠିଲେ ପ୍ରଥମେ ଦୁଇହାତ ଯୋଡ଼ି ଭଗବାନଙ୍କୁ ନମସ୍କାର

ଡା. ଇପ୍‌ସିତା ପ୍ରଧାନ -ଓଃ ! କି ଚିକ୍କଣ ପାଦ ଆପଣଙ୍କର ମାଡାମ ! ବରଫ ଖଣ୍ଡେ ଥୋଇଦେଲେ ଖସିଯିବ ! ନିଜ ପାନଖିଆ ଦାନ୍ତକୁ ନିକୁଟି ନିକୁଟି ବଟ କହୁଥିଲା । ତା’

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ମନ ପଚାରିଲା : କୋଳି ଖାଇବାକୁ ଯିବୁ ? ମୁଁ ଟିକିଏ ଆଗ୍ରହ ଦେଖାଇ ପଚାରିଲି, କୋଳି ? କି କୋଳି ? କେଉଁଠି ଅଛି ? ମନ କହିଲା :

ବିଜୟ କୁମାର ଜେନା “ପୁରୁଷ ପିଲାଟି କେବଳ ‘ପୁଅଟିଏ ହେଇ’ ଜନ୍ମ ହୋଇଛି ବୋଲି ସେ ନିହାତି ଖୁସି ହେବା କଥା…” ଏୟା ତାକୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ବା ପରୋକ୍ଷରେ କୁହାଯାଇଥାଏ ଓ ସେ ଏତିକି

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ସଂଧ୍ୟା ନଇଁଆସିଲା ବେଳକୁ, ସକାଳର କଥା ଖୁବ୍ ବେଶି ମନେପଡ଼େ । ସକାଳଟା ସବୁବେଳେ ସତରେ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଲାଗେ ! ସିନ୍ଦୁରା ଫଟେଇ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଇଁ ଆସେ । ସୂର୍ଯ୍ୟର

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ଅପ୍ରେଲ ମାସର ଉଦୁଉଦିଆ ଖରାବେଳ, ନାତିନାତୁଣୀମାନଙ୍କର ସ୍କୁଲ କଲେଜ ସବୁ ଛୁଟି । ଲଞ୍ଚ ପରେ ପରେ ସେମାନେ ନିଜ ନିଜ ରୁମରେ ମୋବାଇଲ ଉପରେ ଆଖି ଗଡ଼େଇ ବସି ଥାଆନ୍ତି