Category: କବିତା

ଛବିରାମ ସେଠୀ ତୁହିରେ କାଳିଆ ତୁ ବଡ଼ ଛଳିଆଆସିବୁ ଭକ୍ତଙ୍କ ପାଇଁନୀଳାଚଳେ ଧାମେ ଯାତରା କରିବୁଭାଇଭଉଣୀଙ୍କୁ ନେଇ ।(୧) ରଥରେ ଚଢିବୁ ମନ ହରଷରେଜଗତ ଜନଙ୍କ ମେଳେଗହଳି ଲଗାଇ ବୁଲିବୁ ଦାଣ୍ଡରେସେବାୟତଙ୍କର ବଳେ ।(୨)

ବିଜୟଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦାଶ ଶବ୍ଦର ତରଙ୍ଗଟିଏବେଳୁ ବେଳ ବଢୁଥାଏତୁମକୁ ଛୁଇଁବାକୁ ଯାଇବାରବାର ଫେରୁଥାଏ ପ୍ରତିଥର ହାର ପରେନିରାଶାଟେ ଘାରୁଥାଏସୁଖ ଦୁଃଖ ଯା’ ଯେତେପ୍ରତିକ୍ରିୟା କରୁଥାଏ ରାଗେ କେବେ କେବେ କାନ୍ଦେକେବେ ପୁଣି ଡରୁଥାଏପାପୀ(ତୁଚ୍ଛା ଭୟ ଗୋଟେ)

ଅପର୍ଣ୍ଣା ସିଂହ ତା ଗାଁରେ ସୂରୁଜ ବୁଡିଲେନିଇତି ସଞ୍ଜ ଆସେ ନଇଁ ନଇଁ,ଏପଟେ ତା ଅପେକ୍ଷାରେ ମୋ ଗାଁରକେତେ ଯେ ସଞ୍ଜ ଗଲା ପାହି,ତାର ହିସାବ ମୋ ପାଖେ ନାହିଁ। ତା ଗାଁ ମନ୍ଦିର

ଦେବବ୍ରତ ଜେନା ମେଘମନ୍ଦ୍ରା ଜମା ବୁଝେନା କବିତା । ବୁଝେନା କାହିଁକି ରୂପା ଢଳେଇ ଚନ୍ଦ୍ରିକାରେମୁଁ ଫଟା ଲାଉତୁମ୍ବାଟିଏ ଧରି ବାହାରିଯାଏଶବ୍ଦ ଭିକ୍ଷା ପାଇଁ । ବୁଝେନା ସେକାହିଁକି ମୁଁ ଦିନେଦିନେ ଗୋଟେନିଆଁଚଟା ଖରାବେଳକୁ

ମୂଳ ଲେଖା – ପ୍ରଫେସର୍ ଡ. ସନ୍ତୋଷ କୁମାର ରଥ (କୋସଳି)ଓଡ଼ିଆ ଅନୁବାଦ – ଶ୍ରୀପାଳ ପଣ୍ଡା ସବୁଠି ନଥାନ୍ତି ମଣିଷସଦାକାଳେ ।କୋଉଠି କୋଉଠି ଥାଆନ୍ତିହିଂସ୍ର ବାଘକୋଉଠି କୋଉଠିକାନ୍ଦୁରା ମଗର । ମଣିଷର କେତେ ରୂପ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ରଜରେ ପ୍ରିୟାକୁ ସଜ ଦେଖିବାକୁଉଡ଼ିଯାଏ ମନ, ଆଜି ପ୍ରିୟତମା ଗାଆଁ,ମନରେ ସଂଯୋଗୀ ଗୋଟିଏ କାମନାପାଇବାକୁ ଥରେ ପ୍ରିୟାର କୁଆଁରୀ ଛୁଆଁ ।ସଜ ଫୁଲେ ଗଭା ସଜାଇ ଥିବ ସେକଳା କୁନ୍ତଳରେ ବାନ୍ଧି

ଗୀତାଞ୍ଜଳି ପୃଷ୍ଟି ସହରଟା ଆଉ ଶୋଉନି ରାତିରେସକାଳେ ଶୋଉଛି ବେଶିସୂରୁଜ କିରଣ ବାଜିଲେ ଦେହରେସରମେ ଦେଉଛି ହସି ll ରୂପା ଜହ୍ନ ଭଳି ବିଦ୍ୟୁତ ଆଲୋକରାସ୍ତା ଘାଟ ଦିଶେ ତୋଫାଦିନର ଝାଞ୍ଜିରେ ଜଳି ପୋଡ଼ିଯାଏବୃକ୍ଷ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ଧୂଳି ଧୂସରିତ ଏଇ କଙ୍କରିତ ପଥ..ରଙ୍କ ନୁହେଁ ମୁଁ,କି ଖୋଜି ନାହିଁ ଅଙ୍କ ପଲଙ୍କ ଦିନେଲୋଡ଼ି ନାହିଁ ତୂଳୀତଳ୍ପ ଶେଯ ଅବାରାଜକୀୟ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟର ଲୋଭି ନୁହେଁ ଚିତ୍ତ ।ଜୀବନର ଏଇ ମୋର

ଭାଗୀରଥି ବେହେରା ବାରମ୍ବାର ଖସିଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏଯଦି କିଏ ସଂଭାଳିବାକୁ ଥାଏ ।ଏମିତି ବି ତ ହୋଇପାରେଖସିବାର-ନ ଖସିବାର ଚିନ୍ତା ହିଁ ନଥାଏଯେହେତୁ ସମ୍ଭାଳି ହେବାର ଆଶ୍ଵସ୍ତତାପାଖେପାଖେ ଥାଏ । ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ କେତେ

ଦୁର୍ଗାପ୍ରସାଦ ପଣ୍ଡା ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢାମୋର ଏ ଉଦାସୀ ଆଖି କିନ୍ତୁ ଖାଲି ଦେଖିବାରକଳାଟି ଶିଖିବାକୁଏ ଆଖିକୁ ଲାଗିଗଲା ଅନେକ ବର୍ଷ । ଏବେ ବେଳ ବୁଡ଼ିଆସିଲା ବେଳକୁକେଜାଣି କାହିଁକି ବେଶି ବେଶିସଫା ଦିଶୁଚି