Category: କବିତା

ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ସ୍ଵାଇଁ ଚିରସବୁଜ “ଓମରରୁବାୟତ”ସୁରା ସାକୀର ସେ ପ୍ରଣୟ ବିଧୁର କବିତା,ପୂର୍ଣ୍ଣ ପିଆଲାର ତରଙ୍ଗେତରଙ୍ଗେଆଜି ବି ମତୁଆଲା ଜୀବନର ବିବଶତା । ସେ ପ୍ରଣୟେ ନାହିଁ କାମନାର ଜ୍ଵାଳାସେ ତ ଜୀବନପାତ୍ରର ମଧୁ ମଦିରା,ଜୀବନ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ତଥାପି ମୁଁ ହାରି ନଥିଲି,ଯେତେବେଳେମୋର ଭୋକିଲା ପେଟ ଆଗରେୟୁନିଭରସିଟିର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଡିଗ୍ରୀଆଣ୍ଠୁ ଭାଙ୍ଗି ବସିଗଲା ।ତଥାପି,ମନ ମୋର ହାରି ନଥିଲା,ଯେତେବେଳେ,କ୍ଲାସର ପଛ ବେଞ୍ଚରେ ବସୁଥିବାଜାତିଆଣ କୋଟା ହକଦାର,ଦୁଇ ବର୍ଷେ ଗୋଟିଏ ସୋପାନ

ଅରୁଣ କୁମାର ତ୍ରିପାଠୀ ତୁମେ ଏତେ ଅଭିମାନିନୀ ସାଜମୋ କଥା ମୋତେ ଫେରେଇମୋ’ଠୁ ଜିତିଯାଅକଥା ଛଳରେ ଠକି ଦିଅଧିର ଲାଳିତ୍ୟ ସମୀରେ ଶୀହରଣ ଦେଇକଡ଼ା କଥାକୁ ହାଲୁକାରେ କହିଦିଅ । ବାକ୍ ସ୍ୱାଧୀନତାର ଜମିଦାର

ଲତିକା ମହାପାତ୍ର ଏ ଭିତରେ ବିତିଗଲାଣି କେତେ ଯେ ସମୟ ! ବଦଳିଯିବା ସ୍ୱାଭାବିକ … କହିପାରସାଙ୍ଘାତିକ ଅସ୍ୱାଭାବିକବଦଳି ନଯିବା । ନିଜକୁ ସାଇତି ରଖିବା ଗୋଟାପଣେଓ ପୂର୍ବବତ ନିଜ ଭଲପାଇବାକୁସମ୍ପର୍କମାନଙ୍କୁ ଅସ୍ୱାଭାବିକଭୀଷଣ ଅସ୍ୱାଭାବିକ

ରାମକୃଷ୍ଣ ବୁଝି ହେଉନିମୁଁ ଖେଳୁଛି ଶବ୍ଦକୁନା ଶବ୍ଦ ଖେଳୁଛି ମୋତେକିଏ କାହାର ଅକ୍ତିଆରରେ ଏଡ଼େ ସୁରକ୍ଷିତ ଶବ୍ଦର ବିଶାଳ ଦୁର୍ଗସମୁଦ୍ର କୂଳର ବାଲିଘର ପରି ଧୋଇନିଏନିରବତାର ଢେଉ,ନିର୍ବାକ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ରହେମୋର ନଥିବା ପଣରେ

କୈଳାସ ଚନ୍ଦ୍ର ସାହାଣୀ କୁରେଇ ଫୁଲର ବାସ୍ନାରେବାସ୍ନାୟିତ ସବୁଜ ଅରଣ୍ୟ,କେଉଁ ଧାଙ୍ଗିଡ଼ୀର ଗଭା ମଣ୍ଡନ କରିସେ ସାର୍ଥକତା ଲଭେ ନିଜ ଜୀବନର;କେବେ ବଣମଲ୍ଲୀର ନାମରେ ନାମିତକେବେ ମୁନିଋଷି ଅଧ୍ୟୁଷିତ ଉଟଜକୁଟଜର ଶୋଭାରେ ଶୋଭାମୟ !

ମହେଶ୍ଵର ବିଶ୍ଵାଳ ଶେଷ ଠିକଣାର ଠିକଣା କେ ଭୁଲେଦେହ ଦରଜାର ଅନ୍ତିମ ଘାଟହଜିଯାଏ ସବୁ ସୁଖଦୁଃଖ ଯହିଁମାଟିରେ ମିଶଇ ମାଟିର ଘଟ । ଜନମରୁ ମୃତ୍ୟୁ ବାଟ ଦି ଚାଖଣ୍ଡଚାଲୁଚାଲୁ ସଞ୍ଜ ହୋଇବ ଆସିଲୁହ

ଅମିତା ମହାନ୍ତି ମାୟା ମୋହରେଥରେ ଥରେ ବସନ୍ତମଳୟ ବହେ…ଫଗୁଣ ରଙ୍ଗ ବୋଳେଆଲୁଅର ହସ ଦେଖିଅନ୍ଧାର ବାଟ ଜଗିଥାଏଖରାଛାଇ ମିଶା ଅଗଣାରେଖେଳେ ଲୁଚକାଳି ବିନାସଂକୋଚରେ । କେଉଁଠି କେମିତିମୋହଟିଏ କଅଁଳି ଆସେ,କାହାର ବିଶ୍ଵାସର ଆଶ୍ୱସ୍ତିଟିଏସଂସାରକୁ ଘେରି

ପ୍ରଦୀପ କୁମାର ପଣ୍ଡା ଶବ୍ଦ ଶୁଣିବାର ଦକ୍ଷତା ଆମର ଆଉ ନାହିଁଆମେ ଖାଲି ଶୁଣୁ ଅର୍ଥ, ଯାହା ଶବ୍ଦଙ୍କର ନୁହେଁ । ଶବ୍ଦ ଥିଲା ତାହାଯାହା ଗଛ କହୁଥିଲା ଗଛ କଟାଳୀକୁଉଞ୍ଚେଇଲାବେଳେ କୁରାଢି,ଶବ୍ଦ ଥିଲା

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ହେ ପୃଥିବୀ,ତୁମେ କାଳେ ସର୍ବଂସହା ଧରିତ୍ରୀ,ତୃମେ ସୃଷ୍ଟି, ତୁମେ ଜନନୀତୁମରି କାରଣ ଏଇ ସମଗ୍ର ସୃଜନୀ । ନାରୀ ବି ତ ସବୁ କିଛି ସହିଯାଏ,ପଣତରେ ଲୁହ ପୋଛି ଦୁଃଖ ସବୁ