Category: ଗଳ୍ପ

ଶରତ କୁମାର ରାଉତ “ମୋ କଥା ମାନିବ?” କିଛିକ୍ଷଣ ପୂର୍ବରୁ ବାହାରୁ ଫେରି ଘରେ ନିରବରେ ବସିଥିବା ସାଗରର ଡ଼ାହାଣ ହାତ ପାପୁଲି ଧରି ଖୁବ୍ ନରମ ସ୍ୱରରେ କହିଲା ଶର୍ମିଳା । ଏଭଳି

ଶରତ କୁମାର ରାଉତ ମେଡ଼ିକାଲକୁ ଚିଠି ଆସିଛି । ମାଝୀ ବାବୁ ଆମ ଘରକୁ ଆସି କହିବା ପରେ ମୁଁ ଖୁସିରେ ଆତ୍ମହରା ହୋଇଗଲି । ଦୀର୍ଘ ୫ ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ମନଖୋଲା

ଶରତ କୁମାର ରାଉତ “ବାବୁ, ମହାମାରୀ ‘କରୋନା’ ଆକ୍ରାନ୍ତରେ ମୋ” ବାପା, ବୋଉ ମରିଗଲେ! ଆମର ବଡ଼ କୋଠାଘର ଥିଲା, ମୋ ବାପା ବଡ଼ ବ୍ୟବସାୟୀ ଥିଲେ! ମୁଁ ମାମୁ ଘରେ ରହି ପାଠ

ଶ୍ରୀ କୁଞ୍ଜ ବିହାରୀ ସାହୁ  ଆରେ ଆରେ ନୀତୁ ଏ କ’ଣ କଲୁ ? ବୁଢାବାପକୁ ଅଣଦେଖା କରି ଭୁବନେଶ୍ବର ପଳେଇଗଲୁ । ଗାଁରେ କେମିତି ଏକଲା ଥିବ କହିଲୁ ତୋ ବାପ ।

ଶିବାଶିଷ ପାଢ଼ୀ ଟିକିଏ ହୁଣ୍ଡା ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଭାରି ସାହସୀ ଥିଲା ଜଗତ  । ‘ପାଞ୍ଚଟି ମଣିଷଙ୍କୁ ପାଣି ପିଆଇ ଦେବାର କ୍ଷମତା ରଖୁଥିଲା ସେ । ବାପା ନଥିଲା ବୋଲି ମା’ର ଅତିରିକ୍ତ

 ଶରତ କୁମାର ରାଉତ “ଆପଣଙ୍କୁ କେବେ ଦେଖିବା ଭଳି ମନେ ହେଉଛି !” ମୁଁ ସନ୍ଦେହରେ ପଚାରିଲି ବିକାଶ ବାବୁଙ୍କୁ । “ହଁ..ହଁ…ମନେ ପଡ଼ୁଛି, ମତେ ଜୀବନ ବୀମା ଅଫିସ୍ ରେ ଦେଖିଥିଲେ !”