Category: କବିତା

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ଧୂଳି ଧୂସରିତ ଏଇ କଙ୍କରିତ ପଥ..ରଙ୍କ ନୁହେଁ ମୁଁ,କି ଖୋଜି ନାହିଁ ଅଙ୍କ ପଲଙ୍କ ଦିନେଲୋଡ଼ି ନାହିଁ ତୂଳୀତଳ୍ପ ଶେଯ ଅବାରାଜକୀୟ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟର ଲୋଭି ନୁହେଁ ଚିତ୍ତ ।ଜୀବନର ଏଇ ମୋର

ଭାଗୀରଥି ବେହେରା ବାରମ୍ବାର ଖସିଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏଯଦି କିଏ ସଂଭାଳିବାକୁ ଥାଏ ।ଏମିତି ବି ତ ହୋଇପାରେଖସିବାର-ନ ଖସିବାର ଚିନ୍ତା ହିଁ ନଥାଏଯେହେତୁ ସମ୍ଭାଳି ହେବାର ଆଶ୍ଵସ୍ତତାପାଖେପାଖେ ଥାଏ । ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ କେତେ

ଦୁର୍ଗାପ୍ରସାଦ ପଣ୍ଡା ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢାମୋର ଏ ଉଦାସୀ ଆଖି କିନ୍ତୁ ଖାଲି ଦେଖିବାରକଳାଟି ଶିଖିବାକୁଏ ଆଖିକୁ ଲାଗିଗଲା ଅନେକ ବର୍ଷ । ଏବେ ବେଳ ବୁଡ଼ିଆସିଲା ବେଳକୁକେଜାଣି କାହିଁକି ବେଶି ବେଶିସଫା ଦିଶୁଚି

ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ସ୍ଵାଇଁ ଚିରସବୁଜ “ଓମରରୁବାୟତ”ସୁରା ସାକୀର ସେ ପ୍ରଣୟ ବିଧୁର କବିତା,ପୂର୍ଣ୍ଣ ପିଆଲାର ତରଙ୍ଗେତରଙ୍ଗେଆଜି ବି ମତୁଆଲା ଜୀବନର ବିବଶତା । ସେ ପ୍ରଣୟେ ନାହିଁ କାମନାର ଜ୍ଵାଳାସେ ତ ଜୀବନପାତ୍ରର ମଧୁ ମଦିରା,ଜୀବନ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ତଥାପି ମୁଁ ହାରି ନଥିଲି,ଯେତେବେଳେମୋର ଭୋକିଲା ପେଟ ଆଗରେୟୁନିଭରସିଟିର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଡିଗ୍ରୀଆଣ୍ଠୁ ଭାଙ୍ଗି ବସିଗଲା ।ତଥାପି,ମନ ମୋର ହାରି ନଥିଲା,ଯେତେବେଳେ,କ୍ଲାସର ପଛ ବେଞ୍ଚରେ ବସୁଥିବାଜାତିଆଣ କୋଟା ହକଦାର,ଦୁଇ ବର୍ଷେ ଗୋଟିଏ ସୋପାନ

ଅରୁଣ କୁମାର ତ୍ରିପାଠୀ ତୁମେ ଏତେ ଅଭିମାନିନୀ ସାଜମୋ କଥା ମୋତେ ଫେରେଇମୋ’ଠୁ ଜିତିଯାଅକଥା ଛଳରେ ଠକି ଦିଅଧିର ଲାଳିତ୍ୟ ସମୀରେ ଶୀହରଣ ଦେଇକଡ଼ା କଥାକୁ ହାଲୁକାରେ କହିଦିଅ । ବାକ୍ ସ୍ୱାଧୀନତାର ଜମିଦାର

ଲତିକା ମହାପାତ୍ର ଏ ଭିତରେ ବିତିଗଲାଣି କେତେ ଯେ ସମୟ ! ବଦଳିଯିବା ସ୍ୱାଭାବିକ … କହିପାରସାଙ୍ଘାତିକ ଅସ୍ୱାଭାବିକବଦଳି ନଯିବା । ନିଜକୁ ସାଇତି ରଖିବା ଗୋଟାପଣେଓ ପୂର୍ବବତ ନିଜ ଭଲପାଇବାକୁସମ୍ପର୍କମାନଙ୍କୁ ଅସ୍ୱାଭାବିକଭୀଷଣ ଅସ୍ୱାଭାବିକ

ରାମକୃଷ୍ଣ ବୁଝି ହେଉନିମୁଁ ଖେଳୁଛି ଶବ୍ଦକୁନା ଶବ୍ଦ ଖେଳୁଛି ମୋତେକିଏ କାହାର ଅକ୍ତିଆରରେ ଏଡ଼େ ସୁରକ୍ଷିତ ଶବ୍ଦର ବିଶାଳ ଦୁର୍ଗସମୁଦ୍ର କୂଳର ବାଲିଘର ପରି ଧୋଇନିଏନିରବତାର ଢେଉ,ନିର୍ବାକ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ରହେମୋର ନଥିବା ପଣରେ

କୈଳାସ ଚନ୍ଦ୍ର ସାହାଣୀ କୁରେଇ ଫୁଲର ବାସ୍ନାରେବାସ୍ନାୟିତ ସବୁଜ ଅରଣ୍ୟ,କେଉଁ ଧାଙ୍ଗିଡ଼ୀର ଗଭା ମଣ୍ଡନ କରିସେ ସାର୍ଥକତା ଲଭେ ନିଜ ଜୀବନର;କେବେ ବଣମଲ୍ଲୀର ନାମରେ ନାମିତକେବେ ମୁନିଋଷି ଅଧ୍ୟୁଷିତ ଉଟଜକୁଟଜର ଶୋଭାରେ ଶୋଭାମୟ !

ମହେଶ୍ଵର ବିଶ୍ଵାଳ ଶେଷ ଠିକଣାର ଠିକଣା କେ ଭୁଲେଦେହ ଦରଜାର ଅନ୍ତିମ ଘାଟହଜିଯାଏ ସବୁ ସୁଖଦୁଃଖ ଯହିଁମାଟିରେ ମିଶଇ ମାଟିର ଘଟ । ଜନମରୁ ମୃତ୍ୟୁ ବାଟ ଦି ଚାଖଣ୍ଡଚାଲୁଚାଲୁ ସଞ୍ଜ ହୋଇବ ଆସିଲୁହ