Category: କବିତା

ହିମାଂଶୁ ଆଚାରୀ ଗୋଟେ ମୁଠା ତୁମ ଆକାଶରେ ଭରା ଆର ହାତ ମୁଠେ ମାଟିହସେ ଲୁଚିଥିଲା ରାତିର ଅନ୍ଧାର, ଆଖିରେ ଭୟର ପଟିଚୁପିଚୁପି ଯେବେ କଥା କହୁଥିଲ, ସେ କଥା ନଥିଲା କଥାଦୂରେ ଯିବା

ଦେବବ୍ରତ ଜେନା ଗୋଟେ ପାଗଳ କବିଏଇଠି ବସିଥିଲା ଟିକେ ଆଗରୁ । କହୁଥିଲା ରାତି ଗୋଟେ ନଈ । ତା’ ସେପାରିକୁ ନେବାର ଅଛିନିଦନିଆଁନକ୍ଷତ୍ର । କହୁଥିଲା ମୁଠେ ପୋଡ଼ା ଘାସ ବନ୍ଧା ପକେଇଜହ୍ନରୁ

ଏଲି ମହାନ୍ତି ବିଚରା କବିକେତେ ଗାଳି ଶୁଣିବ ? କୋଉଠି ଶିକାର ହେଲାକବି କାନ୍ଦିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କୋଉଠି କାହା ପ୍ରତି ଅବିଚାର ହେଲାକବି କାନ୍ଦିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ଯଦି ଉତ୍ତର ଦିଗ ପାଇଁ କାନ୍ଦିଲା ତପୂର୍ବ

ନିବେଦିତା ମିଶ୍ରଗୁରୁ ସେ ଯେତେ କୋଲପ ମାରିଲୁଚେଇ ରଖିଲେ ବିମତେ ଆଦୌ ଅଛପା ନଥିଲାତା ଦୁଃଖ, ତା ଲୁହ, ତା ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସଅବା ସେ ଗୋପନରେ ହତ୍ୟାକରିଥିବା ତା ପ୍ରିୟ ଇଚ୍ଛାମାନଙ୍କୁତା ଆଦରର ସ୍ଵପ୍ନମାନଙ୍କୁ ସେଥିପାଇଁ

ଅମିତା ମହାନ୍ତି ଜୀବନର ମାନଚିତ୍ରରେକେତେବଳେ ରଙ୍ଗ ବଦଳି ଯାଇଛି । ଶିଳାଖଣ୍ଡରେ ଆଙ୍କିଛି ନିଜ ଛବିପରିଣତି ବୟସରେଭରପୁର ରଙ୍ଗୀନ ମନ ଭଳି । ବୟସ ବଦଳିଲେବଦଳିଯାଏ ମନର ଭାବନାପିଲାଦିନେ ଲେଖୁଥିଲିଶୈଶବ କବିତାଯୌବନରେ ଆସିଲାପ୍ରେମର ଫର୍ଦ୍ଦ

ଅସିତ କୁମାର ପଣ୍ଡା ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ଆଦ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ ତୁମେ ମୁଁ ଅଧା ଓଦା ଦେହ ।ତୁମେ ବସୁଧାର ବତୁରା ବାସନା, ମୁଁ ମଟାଳ ମାଟିର ମୋହ ।। ମୁଁ ବୈଶାଖର ଡ଼ହଡ଼ହ ଖରା

ସଂଘମିତ୍ରା ଭୂତିଆ ଯେବେ ଆମେ ଦୁହେଁ ପରସ୍ପରକୁଜାଣି ନଥିଲୁ,ସେବେ ହିଁ ହେଇଥିଲାଆମର ପ୍ରଥମ ଦେଖା ! ଯେବେ ଦୁହେଁ ନାଁ ଜାଣିଲୁ ଦୁହିଁଙ୍କରସେବେ ଜଣେ ଅନ୍ୟରଭାଷା ଚିହ୍ନିବା ଛଡ଼ାଆଉ କିଛି କାମ ନଥିଲା ଆମର

ଲତିକା ମହାପାତ୍ର ଉତ୍ତପ୍ତ ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ ଜୀବନରଭିନ୍ନ ଗୋଟେ ବାସ୍ନା ଜହ୍ନ ଅଛି ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ନାହିଁରାତି ଅଛି ରତି ନାହିଁପ୍ରିୟ ପାଶେ ପ୍ରୀତି ନାହିଁଜୀବନର ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ.. ମୁଁ ନିଜକୁ ପଚାରେ ଏମିତିକହେ କିଛି ଅଛି କିଛି

ପୂରବୀ ଶତପଥି ଘର ବୋଲି ଜାଗାଟିଏ ମୋରଯୋଉଠି ବେଶ୍‌ ସହଜ ମୁଁ,ଆଖି ଖୋଲିବା ପରଠୁ ଯୋଉ ଜାଗାକୁଜଲ୍‌ଦି ଛାଡ଼ି ବାହାରକୁ ଚାଲି ଆସିବାକୁତରତର ମୁଁ । ପାହାନ୍ତିଆ ଚା’ ଦୋକାନରେ ପେପର୍‌ ପଢ଼ାରୁ,କାନ ସାରା

ପ୍ରଦୀପ କୁମାର ପଣ୍ଡା ତମେ ଶବ୍ଦମୁଁ ତୁମକୁ ଲେଖେତୁମକୁ ନେଇ ମୁଁ ହଟ୍ଟଗୋଳ କରେ । ତୁମେ କିନ୍ତୁ ନୀରବନୀରବତାଠୁ ବଳି ଅଧିକ ନୀରବ ।ତୁମେ ବସ୍ତୁତଃ ଜଡ଼ମୁଁ ମୋର ଅହଂକାର ପିନ୍ଧେଇତୁମକୁ ଜୀବନ