ଦିପୁନ ପୁହାଣ ମୋର ଏମିତି ଭଲ ପାଇବାର ନଥିଲା ତତେତୋ ଆଖି ସହ ଆଖି ମିଶେଇବାର ହିଁ ନଥିଲା ମୋରକି ଏମିତି ହସ ଆଉ ଲାଜ ବିଞ୍ଚି ଦେବାର ନଥିଲା ତତେପ୍ରତିବଦଳରେ… ବସନ୍ତର ଉତ୍ତଳା
Category: କବିତା
ମଧୁମିତା ମିଶ୍ର ଜନ୍ମରୁ ନାମରେ ପରିଚିତ ନର କର୍ମେ ଉତ୍ତର ଜୀବନେପରିବାର ବନ୍ଧୁ ସାଙ୍ଗ ମହଲରେ ଆପଣା ପର ଗହଣେକିଏ ଜାଣେ ସେ ଯେ ସନ୍ତାନ ତାଙ୍କରି କିଏ କୁହେ ସହୋଦରକିଏ ପୁଣି କୁହେ
କେଦାର ମିଶ୍ର ଆକାଶରେ ମିଳେଇ ଯାଇଥିବା ଶେଷ ବିନ୍ଦୁ ପକ୍ଷୀପବନରେ ନିଖୋଜ ମଲ୍ଲିକାର ଶେଷ ପାଖୁଡ଼ା ବାସ୍ନାଛାତିରେ ପଥର ହୋଇଯାଇଥିବା ସର୍ବ ପୁରାତନ ଛାନ୍ଦଶେଷ ଡଙ୍ଗାରେ ସମୁଦ୍ର ଟପିଥିବା ଆମର ବିଷାଦଖାଲି କାଗଜରେ କେହି
ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ଜୀବନ ମାନେ କି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଖାଲି,ଆଉ କେଇ ଟୋପା ଲୁହ,ଆଖିକୋଣୁ ନିତି ଝରି ବୋହିଯାଏ,ଭିଜେ ଆଖିପତା, ଓଠକୁ ଭିଜାଏନା’ ତୁମ କାନି, ନା’ ମୋ ଚିବୁକକେମିତି ଧରିବ କୁହ ।ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଏଠି,
ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ଜୀବନର ଅଗଣାରେକେବେ ଫୁଲ,କେବେ କଣ୍ଟା ବିଛାଇଯୌବନ ମୋ ସାଥେନିତିନିତି ଲୁଚକାଳି ଖେଳୁଥିଲା,ମୋ ହାତ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିବ ବୋଲିନିତି ନୂଆନୁଆବାହାନା ଖୋଜୁଥିଲା ।ମୁଁ ସଂଶୟରେ ରହିଗଲି,ନା ଫୁଲ ସବୁ ଗୋଟାଇ ପାରିଲି,ନା ପାଦରୁ
ଲତିକା ମହାପାତ୍ର ଟିକେ ରହିରହି ଯିବିଟିକେ ରହିରହି ଭୋଗିବି ଏ ପଥକୁପଢ଼ିବି ଏ ବର୍ଣ୍ଣମାଳାଶୁଣିବି ଶୁଣିବି ତା ମନ୍ଦ୍ର ମଧୁର ସଂଗୀତ … ପବନରେ ଭାସୁଥିବା ଶବ୍ଦଙ୍କ ସାଇରୀନାଆଁ ଅଜଣା ଧୂନ ସଂଗୀତର ସାରେଗାମାରାସ୍ତାର
ଡମ୍ବରୁଧର ବେହେରା ଉଡ଼ିଯିବା ଆଗରୁଥରୁଟିଏପଚାରିନିଅମୁଁ କେମିତି ଅଛି..?କାହା ସାଥେ ଅଛି..? ଆବଦ୍ଧ ପଞ୍ଜୁରୀରେମୁକ୍ତ ଦୁଆର ଖୋଲା..ଆକାଶର ନୀଳ ଚାଦର ତଳେନିରବରେ ନିରୋଳାରେଦୁଃଖର ଚିନି ମିଶାଲେମ୍ବୁ ଆଉ ଲୁଣ ପାଣିକୁପିଇପିଇ କି… ମରିମରି …ତୁମକୁ ଅପେକ୍ଷା
ଅରୁଣ କୁମାର ମିତ୍ର ଭାରତୀୟ ଦୁଇ ବୀରାଙ୍ଗନାକ’ଣ କଲେ ସନ୍ତ୍ରାସୀର ଘରେଦାନବ ଡରି ନିରବେ ଆଜିବସି କାନ୍ଦଇ ମାଟିର ‘ପରେ । ପ୍ରବେଶ କରି ଦୈତ୍ୟ ଗୃହେଉଗ୍ରବାଦୀ ନିଧନ କଲେବୀର ନୁହଁନ୍ତି ବୀରାଙ୍ଗନାନାରୀ ସମୁଚିତ
ଗୀତାଞ୍ଜଳି ପୃଷ୍ଟି ମୋ ଦେଶ ମାଟିରେ ମୋତେ ଯଦି ଆଜିମୃତ୍ୟୁର ଦଣ୍ଡ ମିଳେବିନା ଦୋଷେ ମୋର ସରଳ ଜୀବନଅକାଳରେ ଟଳି ପଡେକିଏ ହେବ ଏଠି ଦାୟୀଯାହାର ଗୁଳି ମୋ ବକ୍ଷ ଭେଦକଲାକିଏ ସେହି ଆତତାୟୀ