Category: କବିତା

ରଞ୍ଜନ କୁମାର ମହାନ୍ତି ମା’ଲୋ !ନିଆଁ ହେଇ ନିଆଁକୁ ଡରୁଛୁ ?ତୁ ଜଳିଲେ ଇତିହାସ ହେଉ,ଜାଳିଲେ ଇତିହାସ ହୁଏ… ଯା !ପାଣି ହେଇ ବହି ଯାଧୋଇ ଦେଇ ସମୟର ପରଳଚିରି ଦେଇ ପାପୁଲିର ଭୂଗୋଳଦେଖିବୁପରିବର୍ତ୍ତନ

ବିଶ୍ଵେଶ୍ଵର ମାଝୀ ମରତେ ଆମର ଏକ ବର୍ଷ ହେଲେ ପିତୃପକ୍ଷେ ଏକ ଦିନଆଶ୍ୱିନ କୃଷ୍ଣର କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ତିଥି ଅନୁସାରେ ପଡ଼େ ଦିନ ।ପିତା ପିତାମହ ପ୍ରପିତାମହ ବା ମାତା ମାତାମହୀ ଆଦିପୂର୍ବପୁରୁଷଙ୍କୁ ପିଣ୍ଡଦାନ କରୁ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ମୁଁ କାହିଁକି ଗର୍ବ କରିବିନି ଯେଏଇ ସୁନ୍ଦର ଧରିତ୍ରୀ ପାଇଁ,ଏ ବିଶାଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପାଇଁ,ରଙ୍ଗେ ଚହକୁଥିବାବାସେ ମହକୁଥିବା ଏଇରଙ୍ଗବେରଙ୍ଗର ଫୁଲମାନଙ୍କ ପାାଇଁ !ଆଉ ଏ ସବୁର କାରୀଗରମୋର ସେହି ପ୍ରଭୁ ପାଇଁ

ବିଶ୍ଵେଶ୍ଵର ମାଝୀ ଅନାଦି ଅନନ୍ତ ଅଚ୍ୟୁତ ଅବ୍ୟକ୍ତଅକ୍ଷର ଅପରାଶକ୍ତିଅବେଦ୍ୟ ଅଟଳ ଅଭେଦ୍ୟ ଅଚଳଅମର ଅମରାବତୀ ।୧। ଅଜ ଅଣାକାର ଅକୃତ ଅଶୃତଅନବଦ୍ୟ ଅନ୍ନବ୍ରହ୍ମଅକର୍ମା ଅସର ଅନଳ ଅନୀଳଅପ୍ରାକୃତ ଅନୁପମ ।୨। ଅଗମ୍ୟ ଅଦମ୍ୟ ଅସ୍ଥିର

ଗୌରପ୍ରିୟା ଦାଶ କାହିଁ କେଉଁ କାଳୁଆଣ୍ଠୁ ମାଡ଼ି ବାଲିକୁ ଜାବୁଡ଼ିବେଳାଭୂମି ପରେ ଆଁ କରି ପଡ଼ିଛି ସେକାଠଗଣ୍ଡି ନୁହଁ ଖାଲି…ମୂକସାକ୍ଷୀ ସିଏ ବିତା ସମୟରଦଣ୍ଡ, ଦିନ, ମାସ ଓ ବର୍ଷର । ହିସାବ ରଖିଛିଗୋଟିଗୋଟି

ଛବିରାମ ସେଠୀ ହେ କଳା ଗୋସାଇଁ ରହିଛୁ ଅନାଇବଡ଼ ଦାଣ୍ଡେ ନିତି ଧାଇଁବାନା ତୋର ଉଡ଼େ ବଡ଼ ଦେଉଳରେନୀଳ ଆକାଶକୁ ଛୁଇଁ । କଳ୍ପବଟ ତୋର ମନ ମୁଗ୍ଧ କରେସବୁଜ ପତ୍ରର ଛାଇମୁକ୍ତି ମଣ୍ଡପରେ

ଲୋପାମୁଦ୍ରା ପରିଡ଼ା ଶିଖ ପୁଅ …ସତ୍ୟକୁ ଆୟୁଧ କରିବା ଶିଖମୁଠେଇ ଧର ତୋ ମାଆର ପଣତମୁଠା ଶକ୍ତ କରଯେମିତି କେହି ଚାହିଁବାର ସାହାସ କରିବେନିଆଜନ୍ମ । ପ୍ରକୃତି ସାରା ତୋର ମାଆଜଗ ପୁଅନିଜକୁ ଜଗସବୁ

ଦୀପଙ୍କର ଦାସ ନୂଆ ନୂଆ ଗଣି ଶିଖିଥିବା ଗୋଟେ ପିଲାଆଙ୍ଗୁଳିଠୁ ଦାନ୍ତ ଗଣିବାରେ ତାର ବେଶୀ ରୁଚିଥିଲା । ପାଣିକୁ କହିଲା ତୋ ଆଖି କେତେ ଛଳଛଳ, ତୋର କଣ ଦାନ୍ତ ନାହିଁ ?ମୋତେ

ସତ୍ୟରଞ୍ଜନ ପ୍ରହରାଜ ଗୋଟେ ଅନ୍ତର୍ବସ୍ତ୍ର ହଜି ଯାଇଥିଲାପିପିଲିରେ, ହାଥରାସରେ, ଦକ୍ଷିଣ ଦିଲ୍ଲୀରେପଦଯାତ୍ରାରେ ଥିଲେ ଆମେଶୋକସଭାରେ ବି ଆମେଯଦିଓ ବସ୍ତୁତଃ ଛୁଟି ମିଳିନଥିଲା ଅଫିସରୁସମୟ ନଥିଲା ଜଂଜାଳରୁଅଥଚ ସୁନ୍ଦର ଯୁକ୍ତି କରିଥିଲେ ସଂଗତରେଗୋଟେ ଦୁଇଟି କବିତା

ପ୍ରଦୀପ କୁମାର ପଣ୍ଡା ମୁଁ ଏକ ଦେହଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ ଅବୟବାଂଶରେସୁଖଞ୍ଜିତ ଏକ ଚଳମାନ ପଦାର୍ଥ । ଆକାଶ ପରି ମୁଁ ଢିଲା ନୁହେଁନୁହେଁ ସମୁଦ୍ର ପରି ହୁଗୁଳାବରଂ ମୋର କବଜାରେ ସେମାନେ ଛନ୍ଦା,ଯେମିତି ମାଟି !