ଅରୁଣ କୁମାର ମିତ୍ର ଜଗତ ଜନନୀ ଆସିଲେଣି ଆମ ଗୃହେସାଜସଜ୍ଜାରେ ପୁର ଓ ପଲ୍ଲୀ ବାସୀମାଆଙ୍କ ଆଶିଷ ଝରଇ ପରମ ସ୍ନେହେସବା ଅନ୍ତରେ ଗଦଗଦ ଭାବ ଖୁସି । ଝରଇ ବରଷା ସକାଳରୁ କ୍ଷଣେକ୍ଷଣେନଈ
Category: କବିତା
ଡମ୍ୱରୁଧର ବେହେରା ପର ଝାଡ଼ି ଉଡ଼ିବୁଲେଭୂମିରୁ ଭୂମାକୁସୁର୍ଯ୍ୟ ଆଲୋକରେମେଘର ମହ୍ଲାରରେପାଖରେ ହେଉ କି ଦୂରରେ,ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ଥାନରେମନ, ପ୍ରାଣ ଓ ହୃଦୟରେ …..! ତଥାପି, ମୁଁ ଦ୍ରଷ୍ଟାଟିଏଦେଖୁଥାଏ ନିଜକୁନିଜ ଭିତରେ ଭିତରେକାନ୍ଥ ପରି ନଭାଙ୍ଗି,ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ପାଥେୟ
ଡମ୍ବରୁଧର ବେହେରା ଇଛା କରେ ଅବ୍ୟକ୍ତକୁ ବ୍ୟକ୍ତ କରିବାକୁଇଚ୍ଛା କରେ ଡେଣା ଖୋଲିମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗ ସମ ଘୁରିଘୁରି ବୁଲିବାକୁକାଳେ ପହଞ୍ଚିଯିବିଜାଣତରେ ହେଉ କି ଅଜଣତରେମୋ ସ୍ଥିରୀକୃତ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପାଖରେ …। ବାଜ ପକ୍ଷୀର ମନ
ଛବିରାମ ସେଠି ସବୁଜ ସୁନ୍ଦର ଧରଣୀର କୋଳେସୃଷ୍ଟିର ଅପୂର୍ବ ଲୀଳାଆଦିମ କାଳରୁ ମହୀ ମଣ୍ଡଳରେବୃକ୍ଷ ଲତା ଗିରିମାଳା । ମଣିଷ ସମାଜ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁକିଲୋଡ଼ା ହୁଏ ଗଛଲତାବାତ୍ୟା ମହାବାତ୍ୟା ପ୍ରଳୟଙ୍କରୀରେଭାଙ୍ଗିପଡ଼େ ବୃକ୍ଷ ମଥା ।
ବିଜୟ ମହାପାତ୍ର ହାତ ଟେକିଦେଲିଆକାଶ ଓ ସମୁଦ୍ର ଆଡ଼କୁମୋ ପାଦ ତଳର ପୃଥିବୀଏବେ ତରଳୁଛିଭିଟାମାଟି କିଛି ନାଇଁମୁଁ ବନ୍ଜରଯେମିତି ଅସଂଖ୍ୟ ତାରା କିଲିଭାଇ ପାରନ୍ତିପୁରାପୁରି ଅନ୍ଧାର ! ଅନ୍ଧାର ତିନି ଭାଗଆଲୁଅ ଏକ ଭାଗଭିତରେ
ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ତୁମେ ଚାହିଁଥିଲ, ଏକ ମୁକ୍ତ ଆକାଶବାଧାଶୂନ୍ୟ ସ୍ଵାଧୀନ ଜୀବନଆପଣାର ଡେଣା ଝାଡ଼ି,ତୁମେ ଦିନେ ଉଡ଼ିଗଲତୁମର ସେ ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରି ସ୍ୱପ୍ନର ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଜୀବନେ,ଅନ୍ତହୀନ ଅନନ୍ତ ଗଗନେ ।ଦ୍ରାଘିମାରୁ ଦ୍ରାଘିମା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ,ଅକ୍ଷାଂଶର ବିଭକ୍ତିକୁ
ଜୟଶ୍ରୀ ପ୍ରିୟଦର୍ଶିନୀ ମହାପାତ୍ର ଦୁନିଆରେ ଆଉ କଣ ଅଛିସ୍ନେହ ଟିକକ ମୋ ପାଉଣାକଣ ରଖିଥିଲି, କଣ ନେଇଯିବିନାହିଁ ମୋତେ ଏବେ ଅଜଣା ବିଚିତ୍ର ଏଇ ଦୁନିଆରେ ସମସ୍ତେ ମୋର ନିଜରକେହି ନୁହେଁ ପର, ସଭିଙ୍କୁ
ସୁଧୀର କୁମାର ପଣ୍ଡା ଓଠ ଦିଏ ଛୁଆଁ କରେ ସେ କିମିଆ ମନକୁ ହରସ କରେଜାଗା ଛୁଆଁ ନେଇ ଭାବ ସେ ପ୍ରକାଶେ ଭାବ ନେଇ ମନ ଝୁରେ । ହାତଟିକୁ ନେଇ ଓଠରେ