Category: କବିତା

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ସବୁ କିଛି ନପାଇବା ଭଲ,ଖୋଜିବାରେ ଆନନ୍ଦ ଥାଏ,ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଥାଏ,କେବେ ବସି ଦିନ ଗଣେ,କେବେ କାନ୍ଥ ଘଡ଼ି ଦେଖିଦେଖିରାତି ପାହିଯାଏ ।ସବୁ କିଛି ପାଇଗଲେ,ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ହୋଇଯିବଥରେ ପାଇଗଲେ,ହରାଇବାର ଡର ଯେ

ରଜୀତ ଦାସ ତମେ ବଦଳିଲ ମୁଁ ବଦଳିଲିବଦଳି ଗଲା ମୋ ଦେଶସବୁ ଗାଁ ଲୋକ ସହରିଆ ହେଲେଛାଡ଼ି ଦେଇ ଚାଷବାସ । ଚାଳଘର ଭାଙ୍ଗି କୋଠାବାଡ଼ି କଲମନରେ ବୁଣିଲ ବିଷପୁଳାପୁଳା ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର କଲେଭୋକରେ

ମଧୁମିତା ମିଶ୍ର କୁହେ ସେ କେବଳ ପ୍ରେମର କଥା ପ୍ରେମ ତା’ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ହିଁ ଶ୍ରଦ୍ଧାପ୍ରେମ ବିନା ସବୁ ଅଧୁରା ଲାଗଇ ପ୍ରେମ ବିନା ତା’ର ଜୀବନ ଅଧାପ୍ରେମ ତା’ ପୂଜା ପ୍ରେମ

ବସନ୍ତ ବେହେରା ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କୁଚି – ଅନ୍ଧାରରନିଃସଙ୍ଗତାର ତୂଳୀରେବିଷାଦର ରଙ୍ଗ ଗୋଳେଇଦୁଃଖର କ୍ୟାନଭାସ୍ ଉପରେ ଅନ୍ଧାର ବଡ଼ ସୁନ୍ଦର ଲାଗୁଛିତାର ପ୍ରସ୍ତପ୍ରସ୍ତ ପ୍ରଲମ୍ବିତ ଛାଇକୃଷ୍ଣ ଅଜଗର ପରି ଗୁଡ଼େଇ ରଖିଛିଝର୍କା ସେପଟୁ

ମଞ୍ଜୁଳା ପ୍ରଧାନ ଆସ ମାଆ ଅମ୍ବିକେ ଜଗଦମ୍ବା ତୁମେଛାଡ଼ି ସରଗପୁର,ଦେଖିଯାଅ ଥରେ ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଭୂମିରେକେତେ ଯେ ମହିଷାସୁର,ତୁମେ ସିନା ବଧ କରିଥିଲ ସତ୍ୟେମହିଷାସୁର ଗୋଟିଏ,ଆଜି କିନ୍ତୁ ଏଠି ଦଳଦଳ ହୁଅନ୍ତିମହିଷାସୁର କୋଟିଏ ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ହୁଗୁଳା ହାତ ମୁଠାରୁଲଗାମ ଖସି ଯାଉଥିବାବେଳେଫେରି ଆସିଲେ ପୁନର୍ବାର ସମସ୍ତେ,ପାଦ ଶବ୍ଦରେ ଭରିଗଲା ଘର ଓ ଅଗଣା । ବାଘର ବନ୍ଦ ପାଟି ଚିରିଠେକୁଆମାନେ ଜନ୍ମ ନେଲେକଳାହାଣ୍ଡିଆ ମେଘ ମୁଣ୍ଡ ଟେକିଲା ଆଗ୍ନେୟଗିରିର

ଅରୁଣ କୁମାର ମିତ୍ର ଜଗତ ଜନନୀ ଆସିଲେଣି ଆମ ଗୃହେସାଜସଜ୍ଜାରେ ପୁର ଓ ପଲ୍ଲୀ ବାସୀମାଆଙ୍କ ଆଶିଷ ଝରଇ ପରମ ସ୍ନେହେସବା ଅନ୍ତରେ ଗଦଗଦ ଭାବ ଖୁସି । ଝରଇ ବରଷା ସକାଳରୁ କ୍ଷଣେକ୍ଷଣେନଈ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର ମନକୁ ବୁଝାଇଦେଲି,ଏ ପଞ୍ଜୁରୀ ତୋ ପାଇଁସବୁଠାରୁ ନିରାପଦ ।ଏଠି ନାହିଁ ବାହାରର ହେମାଳ ପବନଅବା ବୈଶାଖର ଦେହଜଳା ଖରା,ନା ଅଛି ଆଷାଢ଼ର ବଜ୍ର ବିଜୁଳି ଅବାଶ୍ରାବଣର ଅବିରତ ଧାରା । ଏଠି

ଡମ୍ୱରୁଧର ବେହେରା ପର ଝାଡ଼ି ଉଡ଼ିବୁଲେଭୂମିରୁ ଭୂମାକୁସୁର୍ଯ୍ୟ ଆଲୋକରେମେଘର ମହ୍ଲାରରେପାଖରେ ହେଉ କି ଦୂରରେ,ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ଥାନରେମନ, ପ୍ରାଣ ଓ ହୃଦୟରେ …..! ତଥାପି, ମୁଁ ଦ୍ରଷ୍ଟାଟିଏଦେଖୁଥାଏ ନିଜକୁନିଜ ଭିତରେ ଭିତରେକାନ୍ଥ ପରି ନଭାଙ୍ଗି,ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ପାଥେୟ

ଡମ୍ବରୁଧର ବେହେରା ଇଛା କରେ ଅବ୍ୟକ୍ତକୁ ବ୍ୟକ୍ତ କରିବାକୁଇଚ୍ଛା କରେ ଡେଣା ଖୋଲିମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗ ସମ ଘୁରିଘୁରି ବୁଲିବାକୁକାଳେ ପହଞ୍ଚିଯିବିଜାଣତରେ ହେଉ କି ଅଜଣତରେମୋ ସ୍ଥିରୀକୃତ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପାଖରେ …। ବାଜ ପକ୍ଷୀର ମନ