Category: ସ୍ତମ୍ଭ

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ହଁ , ଏମିତିରେ ହଁ ନବୋଇଲେ ତ ନିସ୍ତାର ନାହିଁ ! ତେବେ ଏନେଇ ସେତେବେଳେ ଧନ୍ଦି ହୋଇଥାଉ ଯେବେ “ଆମ ବାପାଙ୍କ ବାପାଙ୍କ ବାପାଙ୍କ ବାପା…ଥିଲେ ଜଣେ ମାଙ୍କଡ଼” ଗୀତାଂଶଟି

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ଦୁଆର କଥା ଉଠିଲେ ପହିଲେ ମନକୁ ଆସିଯାଏ ଘରଟିଏ ! ଘର ମାନେ ତା’ ଭିତରେ ବଖରା ପରେ ବଖରା ଥାଇ ଚାରି ଦିଗରେ ଥିବା ଚାରି କାନ୍ଥଙ୍କ ଏକ ଘେର,

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ମୂଳରୁ କହି ରଖୁଛୁ ଯେ ଏଠେଇଁ ଆସ୍ଥା କଥା ଉଠିଛି । କୃପା ବହି ଏହାର ଆଦ୍ୟ ଅକ୍ଷର ‘ଅ’ ପଛରେ ‘ନା’ ଶବ୍ଦଟି ଆଉ ଯୋଡ଼ି ପକାନ୍ତୁନି ! ଫେର୍

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ଜଣେ ଭୂମିଷ୍ଠ ହେବା ମାତ୍ରେ ପହିଲେ ତ ଗର୍ଭଧାରିଣୀ ଜନନୀଙ୍କର ସନ୍ତାନ ! ପରେ ନିଶ୍ଚେ ଉଭୟ ଜନନୀ ଓ ଜନକଙ୍କର ! ତଦୁତ୍ତାରେ ଅବଲୀଳା କ୍ରମେ ସେ ପରିବାର ଓ

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ପାଟି ଅଛି ଆଉ ଫୁଟୁଛି ମାନେ ନିଶ୍ଚେ କଥା କହି ହେବ । ତେବେ ଏହି କହିବା ନେଇ କ’ଣ କିଛି କହିବାର ନଥାଏ ? ଏମିତିକା କଥା ମନକୁ ସେତେବେଳେ

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ଠାଏ ଥୋକେ ଲୋକ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇ ହୋହୋ ଘୋଘୋ ହେଉଥିବା ଦେଖି ସେଠାବକୁ ଯାଆନ୍ତେ ଜାଣିଲୁ ଯେ ଜଣେ ଶ୍ରାବଣ ଛତୁ ଧରି ବିକୁଛି ଓ ତା’ ଉପରେ ସଭିଏଁ ଏକରକମ

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ଜାଣିଥିବେ ତ ଲାଳ ଏକ ଝରିବା ଚିଜ ଅଟଇ ! ଏହା ଜିଭ ସହ ସମ୍ପର୍କିତ । ଆଉ ଜିଭ ହେଉଛି ପାଟିର ଏକ ସୁକୋମଳ ଅଂଶ ବିଶେଷ ଯହା ପେଟ

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ଆଜିକାଲି ଶବ୍ଦଟି ଉଚ୍ଚାରିବା ମାତ୍ରେ ସାମନାକୁ ଆସିଯାଆନ୍ତି ଆଜି ଓ କାଲି । ଆପଣାକୁ ମାଜିମୁଜି ଚକଚକ କରି ଆମ ଆଗରେ ହାଜର ହୋଇଥାଏ ଆଜି । କାଲି କିନ୍ତୁ ଆମ

ସତ୍ୟନାରାୟଣ ଗନ୍ତାୟତ ତଥାପି ସେମାନଙ୍କ କଥା ପଚାରୁଛ ? ହେଲେ ସେମାନେ ପରା ଆଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଗଲେଣି । ଗଲେଣି ବୋଇଲେ ଆମେ ଇ ବିଦା କରିଦେଲୁ ପରା ? “ଗଲାଣି ତ

ଅଭିମନ୍ୟୁ ଧଳ ଏକ ମେଳାର ଜନଗହଳି ଭିତରେ ବାପା, ତାଙ୍କର ପାଞ୍ଚବର୍ଷର ପୁଅ ସହ ମେଳା ଦେଖିବାକୁ ଆସିଥାନ୍ତି । ପୁଅ ବାପାଙ୍କ ହାତକୁ ଧରିଥାଏ । ଅଧିକ ଗହଳି ଦେଖି ପୁଅ କହିଲା,